Hoi allemaal,

Allereerst wil ik jullie alvast bedankt voor het lezen van mijn verhaal..
Voordat ik aan deze blog begon, heb ik al veel verhalen gelezen, en het voelt fijn om te weten, dat er meerdere zijn die zich op dit moment zo ellendig voelen.

Ik ben een lesbische meid, en mijn ex vriendin heeft het voor anderhalve week geleden uitgemaakt.
We wonen beide op een afstand van 250 km uit elkaar, waardoor elkaar tegenkomen compleet geen optie is.
Er is veel aan vooraf gegaan, zo heb ik mijn nodige problemen op financieel vlak, een moeder die enorm ziek is, een welbewogen leven, met veel ups en downs, kortom; een meisje met een rugzak, en daarnaast om het even weer een positief klankje te geven, heel veel overwonnen.

Mijn ex daarintegen, is vrij beschermd opgevoed, kent geen geldzorgen, kent geen angsten, maar heeft ondanks dat toch wel veel begrip voor mij weten op te brengen.
Tot vorige week donderdag, we hadden een meningsverschil aan de telefoon. Dat is behoorlijk geescaleerd, tot huilen van haar zijde, tot schreeuwen van mijn zijde, pfff...lang leve de onmacht..
Dit hebben we weleens vaker gehad, en nadien, hebben we het altijd kunnen uitpraten.
Maar nu, kreeg haar tante onze ruzie mee. Telefonisch wel te verstaan...aangezien we doordeweeks niet bij elkaar zijn.

Dag erna, sprak ik mijn ex aan de telefoon, ze gaf aan voor zichzelf te willen kiezen, en ze wil niet voor een ander zorgen. Ze zei dat ze veranderd was, en dat ze dat niet wou...
Ze heeft hele harde dingen geuit, zoals ze dat nog nooit heeft gedaan. Proef wel uit haar emotie dat dit puur een verstandelijk besluit is. En ik wil dit niet! Ik wil haar terug...
Afgelopen woensdag hebben we elkaar gesproken via Whatsapp, en ik benaderde het allemaal heel positief.
Waarop ze vrijwel direct aangaf; Ik kan dit nog niet ( het contact), mijn zwak is nog te sterk..
Ik heb dit gerespecteert, en sindsdien woensdag ook geen contact meer met haar gezocht.
Het lijkt wel alsof ze aan het verdergaan is, alhoewel ze wel via de app wist te zeggen dat ze het er heel erg moeilijk mee had.
Maar dan denk ik; Als je zo'n emotioneel persoon bent, hoe kun je dan nu dit besluit nemen?
We zijn overal uitgekomen, sterker nog, we reisden de hele wereld af, om bij elkaar te zijn.
Ze vroeg zich zelfs in het begin af toen ik haar leerde kennen hoe het toch mogelijk is dat iemand haar zo geweldig kan vinden...of een relatie zo intens gelukkig kan maken.

Ik heb de afgelopen week mijn relatie geevalueerd, en ik weet heel goed wat mijn punten zijn waaraan ik moet werken. Met name het vertrouwen hebben in haar, ( aangezien ik een relatie van 3 jaar heb gehad waarin ik bedrogen werd in het verleden) en vice versa. Zo heeft zij ook haar onzekerheden, waar ze eeuwig over door kan gaan. Lees: mijn verleden met vriendjes.
Ze begrijpt niet, waarom ik voor haar kies, terwijl mijn vorige relaties compleet anders in elkaar staken.
Daarnaast heeft ze ook weleens laten vallen dat relaties om haar heen ( lees ouders) toch alleen maar mislukken, dus waarom zou het bij haar wel lukken.
Naar mijn idee, zag ze alleen maar beren op de weg, en ik kan maar niet begrijpen waarom ze nu niet vecht voor een relatie waarin ze alles zo intens beleeft.

Ik wil haar zo graag terug, heb ook aangegeven dat ik weet waar mijn fouten liggen, en ik hieraan werken wil.
Tenslotte, als je werkelijk zoveel van elkaar houdt, vindt de liefde wel een weg toch...

Goed, ik ben wanhopig, ik heb geen contact sinds woensdag meer met d'r...balletje ligt nu bij haar...
Ik heb besloten, haar wens te respecteren in de hoop dat ze zal inzien, dat ze mij mist...Anderzijds, wat kun je nu missen als ik de persoon ben, met geldzorgen, gezondheidsklachten van de moeder, 1 en al bagage..
Pff...ik weet het niet meer, voel me zo ellendig en het liefste wil ik nu contact met dr zoeken om haar te laten weten hoe erg ik haar mis.
Maar dat is volgens mij niet verstandig.

Wat moet ik doen?? Ik mis haar zo erg...