Hai daar,
Mooi filmpje, maar ook lief dat je vriend aan je denkt en deze link met je deelde. Gisteren sprak ik met iemand die mij vertelde wat ik eigenlijk wel wist en wat hierbij aansluit; relatiebreuken horen bij het leven. Mensen vertrekken, dat is een vast gegeven. Ze gaan dood, ze verhuizen naar een ander land of ze willen niet meer met jou. Dit is een neutrale gebeurtenis, het is je eigen emotie die het kleurt. Zonder zielenpijn kan het nooit, en ook zielenpijn hoort bij het leven. Zij adviseerde mij om zo nu en dan 'uit mijn emoties te stappen'. Eigenlijk zei ze het zo; je hart doet pijn, en om jezelf rust te gunnen moet je het zo nu en dan even uit je lichaam halen en wegleggen. Als je dat doet, kijk dan eens goed naar je hart. Wat doet er zo pijn? Hoe beschadigd is het? Je kunt het weer terugplaatsen als je daar weer klaar voor bent, wetende dat de pijn weer komt. Onthoud dan, zei ze, dat de pijn in blokjes komt. In blokken van een dag, een uur, een kwartier, vijf minuten. Elke keer weet je: goed, ik zit weer in een blok. Straks gaat het wel weer. En uiteindelijk worden de blokken korter, en ook minder vaak. Zomaar is het nog maar vijf minuten per dag, en dan weet je; nu lijd ik vijf minuten pijn, straks ebt het weer weg. Zelf heb ik het 's ochtends heel erg moeilijk. Bij het wakker worden. Het vertrouwde ritme van de ochtend, koffiegeluiden, katten eten geven, gerommel op de bovenverdieping. Ik weet 's ochtends niet wat ik met de uren aan moet. Ik moet mezelf erin trainen om te denken; goed, ik lijd nu. Straks ebt het weer weg.

Mijn Chinese sterrenbeeld is slang. Ik voel me nu ook een beetje als een slang die een nieuw vel krijgt. Het oude is kapot en verweerd, het voldoet niet meer. Eronder is een nieuw vel zichtbaar. Het is glanzend en nieuw en het past veel beter.
Maar het achterlaten van het oude vel is zo pijnlijk. Al voldeed het niet meer, het was mijn vertrouwde vel. Voor mij is het anders, want ik verliet mijn man. Geloof me, niets is hartverscheurender dan dat.