Na mijn laatste blog waar ik zat met de "patstelling" wat te laten prevaleren ? Gevoel of verstand, Haar uitnodiging aan mij samen een kop cappucino te gaan nuttigen in een nabij gelegen coffeecorner. Tot op heden heb ik het even naast me neergelegd, en ben ik verder niet op de uitnodiging in kwestie ingegaan.

Dit is even iets moois wat ik met deze community wil delen, kreeg het gister gepost op mijn Facebook door een goede vriend van me. Het heeft mij tot tranen geroerd, al is daar niet heel veel voor nodig tegenwoordig! lol

Misschien haal je er wat uit ? Misschien ook niet ?

# Als we dan toch bezig zijn van dit nummer kreeg ik ook de nodige stuiptrekkingen in mijn verwaterde ogen...

Na een weerzinwekkende periode van een drietal weken waarin vooral negatieve en melancholische gedachten de revue van Luduvudu passeerde, heb ik nu sinds een week het gevoel weer enigzins op het juiste spoor te zitten. Niet meer de melancholische verlangens naar wat nooit meer zal zijn, niet meer smachtend naar de passies uit het verleden, maar een latent gevoel van "fuck you" ik kom er wel, met of zonder jou verschijning aan miin zijde. Het gevoel zal waarschijnlijk te wijten zijn aan het feit, dat de afgelopen week, een week vol vrouwelijke aandacht en stiekeme flirts was.

Ik geef mijn hoofd weg.

Geïnteresseerden mogen me altijd bellen. Zolang de voorraad strekt.
Nadien ben ik niet meer bereikbaar want de oren zijn namelijk inbegrepen.
Ik wil geen kat in een zak weggeven dus moeten er toch een paar kanttekeningen gemaakt worden.

Het is niet meer volledig onbeschadigd.

Er zijn wat butsen en bulten en de algehele bedekking is bij de slapen iets wat lichtjes vergrijsd. Naar men zegt heeft hij wel volop karakter. De zwaartekracht heeft sporadisch enkele verzakkingen veroorzaakt, maar niet geheel onherstelbaar.

Vandaag, om precies te zijn 02-07-2010 om klokslag 22:30 was mijn wereld niet meer de wereld, zoals ik hem daarvoor ervaren heb.

Het nummer wat toen uit mijn speakers kwam was: Lamb - Gorecki -

Iets schrijven lukt me vandaag echt niet - Tranen, een diep verdriet en melancholische denkbeelden zijn al wat rest vandaag.

If I Should Die This Very Moment
I Wouldn't Fear
For I've Never Known Completeness
Like Being Here
Wrapped In The Warmth Of You
Loving Every Breath Of You
Still In My Heart This Moment
Or It Might Burst

Smeltende ijskappen op de polen en de gletsjers; met donderend geraas stort het losscheurende ijs in het hemelsblauwe water.

Gouden zonnestralen dirigeren het ballet van het opspattende en weer in hun geheel terugkerende zeedruppels.Ijschotssen drijven langzaam af, laten zich meevoeren met de stroming van de zee; als een Odyssee naar onbekende oorden, cyclopen en cyclonen trotserend.

Nader tot de horizon die nooit zal worden bereikt. Verder en verder verwijderen zij zich, worden kleiner, en raken uiteindelijk uit het zicht.

Goodbye my lover, goodbye my "friend"!

Ik ben nu al 4 maanden enigzins gedesillusioneerd bezig geweest met het construeren van mijn gebroken hart.

Allereerst ben ik op zoek gegaan naar de grotere brokstukken, flarden en restanten, maar het zijn vooral de kleinere stukjes en snippers, die over het algemeen toch vrij moeilijk te vinden zijn.

Gelukkig krijg ik hierbij de nodige hulp en ook diverse handvatten toegereikt vanuit mijn sociale kringen, maar ook psychologen, de factor tijd en vele boeken dragen hier nog steeds hun steentje aan bij.