Na mijn laatste blog waar ik zat met de "patstelling" wat te laten prevaleren ? Gevoel of verstand, Haar uitnodiging aan mij samen een kop cappucino te gaan nuttigen in een nabij gelegen coffeecorner. Tot op heden heb ik het even naast me neergelegd, en ben ik verder niet op de uitnodiging in kwestie ingegaan. Toch deels uit pure zelfbescherming, om enigzins levend en wel deze donkere decemberdagen te overleven, deze dagen die volledig in het teken staan van romantiek en zoetsappige melancholische kerstgedachten, het maakt me werkelijk waar kotsziek en roept een latent gevoel van peristaltische bewegingen in beroering.

Niets stemt mij droeviger dan een kort bezoekje aan het stadscentrum. De verzameling aan genetische kerst mutaties is zelfs wetenschappelijk interessant te noemen! Nooit ziet men meer kerstdwazen en neanderthalers tezamen in hun natuurlijke leefomgeving, "kopen,kopen,kopen" hou vooral de commercie draaiende.Normaliter ben ik niet zo van de vooroordelen en het snobisme {waar ik mij hier toch enigzins schuldig aan maak} maar op zo'n voor mij deprimerende kutdag als vandaag, komt het walgelijke kerst cynisme onbeschaamd bovendrijven!

Het zijn van die momenten waarop men twijfelt of het ooit nog wel goed komt met de mensheid. Gecompliceerde uitdagingen zoals de opwarming van de aarde, de multiculturaliteit, de wenselijkheid van kapitalisme als sociaal economisch bestel, de bevolkingsgroei, het schaarser worden van de fossiele brandstoffen, enz… lijken verder weg te staan dan ooit. Ach ja wie ben ik nou eigenlijk helemaal?? Waarschijnlijk vandaag iets verbitterd door het aanzien van die iets te verliefde stelletjes, al paraderend door de met kerstlampjes verlichte en besneeuwde straten?

Maar ik dwaal enigzins af, want de reden voor mijn drang tot schrijven vanavond heeft te maken met een droom van gisteren. Een droom uit de categorie: "het komt weer goed en we leven nog lang en gelukkig" Iedereen hier kent ze vast wel?! Gelukzaligheid en euforie ten top tijdens de droom, om daarna wakker te worden in een beerput van emoties, bloed spattend uit de wonden nabij je hartsstreek, jezelf afvragende "wat is realiteit?" Maar deze keer was het meer bizar dan anders, het ging dieper ,als een IMAX theather met een 3d surround sound ervaring.

Hier een beknopte omschrijving voor zover dat mogelijk is:

Het begon in een soort van tv studio van vroeger op een a la "Willem Ruis sterrenshow achtige setting" (http://nl.wikipedia.org/wiki/Willem_Ruis) gecombineerd met een hedendaags programma als "help mijn man is een klusser" en een vleugje "Big Brother" Dus met andere woorden: een mooie samensmelting van de gebruikelijke televisie pulp met wat nostalgie er in verwerkt.

In mijn geval werd de naam van de show gekozen als zijnde "Help mijn man is een posttraumatische junk in een sterrenshow" Doel van de show was als volgt: Je ex geeft je op voor de show! Jij wordt 6 mnd lang "ongemerkt" gevolgd met camera, om te kijken hoe strijdlustig jij wel niet bent om (eventueel) je ex terug te winnen/verdienen! Geef jij (zonder te weten dat je meespeelt) na enige tijd al op, en zet je je witte paard al op stal? Geen strijdlust meer om de nodige stupide terugwin acties te ondernemen? Jammer gemiste kans om je EX terug te krijgen! Zou ik echter onverschrokken blijven doorvechten, blijven galloperen op mijn witte paard, dan zou de ontknoping oftewel climax van deze spetterende finale van de tv show te zien zijn op oudjaarsnacht gevolgd door 12 miljoen kijkers!

En daar kwam ik berooid, enigzins verdoofd (uitgeput van de emotionele rollercoaster waar je de afgelopen 6 mnd als een dwaas in hebt rondgetourd), als een zombie op mijn witte paard binnenrijden! Opeens voel ik de warmte van de schijnwerpers gloeien op mijn vertrokken gelaat, gejuich stijgt op uit het publiek, Met een vreemde smoes was ik richting studio's gelokt niet bewust van het feit dat ik deze 6 mnd slopende spelshow heb doorlopen en gewonnen. Mijn naam galmt door de speakers, Willem Ruis komt op mij afgelopen en schud me ziekelijk lachend de hand, jongeman jij hebt bewezen de romantiek en liefde waardig te zijn van de vrouw van je leven "haar naam galmt door de speakers, en ik denk wat gebeurd hier? Dit is niet waar? In de de verte zie ik een gestalte steeds dichterbij komen, haar voorkomen wordt steeds duidelijker zichtbaar "zij is het" Zij die in mijn dromen uitgegroeid is tot een soort van mythe!

Daar stond ze dan. Hier hadden we al die maanden nou smachtend en verlangend naar uitgekeken...... Daar stond ze dan. Minder mooi als verwacht? Haar als een futloze takkenbos? zwaartekracht losgelaten op enige lichaamsdelen? Koude kille blik in de ogen? Totaal verbouwereerd en enigzins teneergeslagen kwam ik langzaam aan tot besef dat de reis naar dit punt toe, de afgelegde lijdensweg van 6 mnd toch mijn roze bril met de tijd aan het afslijten is... En ik haar zal zien zoals ze waarschijnlijk werkelijk is, zonder de roze bril .... Niet zo mooi, weinig onvoorwaardelijke liefde, geen soulmate.

P.S. De eerste keer dat ik lachend wakker werd, al wel wat twijfelend aan mijn geestelijke gesteldheid, maar ach ... shit happens.