Beste allemaal,

Ik zal mij even voorstellen. Ik ben een jonge vrouw van 25 jaar. Ik ben niet helemaal nieuw op ldvd, heb hier in het verleden rondgehangen onder een andere naam.

Mijn verhaal gaat ongeveer 6 jaar terug, ik ontmoette E. Toen ik E. voor het eerst ontmoette vertelde hij me al snel dat hij niet op zoek was naar een relatie. Ik was toen 19 jaar en vond alles prima, zelfverzekerd als ik was bleef ik met hem omgaan. Een heftige verliefdheid van beide kanten ontstond. De relatie kwam toch, na een jaar wel door E. beëindigd omdat hij zich niet wilde binden. Hierdoor was er een vreemde situatie geboren.

Wij waren elke dag samen, hadden het leuk en deden alles wat je binnen een relatie hoort te doen. Discussies ontstonden. E. vond dat het geen relatie meer was, ik vond dat er niks veranderd was behalve het naampje. Een jaar gingen wij zo door, wetende dat we eigenlijk wel iets met elkaar hadden. Het knaagde vreselijk bij mij. Waarom wilde hij geen relatie meer met mij? Na een jaar tijd, kregen wij weer een relatie met elkaar omdat ik gedreigd had weg te gaan als hij geen keus maakte. Na een jaar ging het weer uit, nu omdat het echt niet meer werkte.
Ik was jaloers, claimde en trok alles uit de kast om hem 'terug te krijgen', dit op een negatieve manier. Doordat wij deze situatie toch voortgezet hebben, zijn er een heleboel dingen gebeurd waarbij we elkaar ontzettend hebben gekwetst. Met name ik heb hem ontzettend veel pijn gedaan. Ik wil niet in details treden, maar wat er toen gebeurd is was vreselijk. Ik heb een enorme leugen verteld en hij is achter de waarheid gekomen. Als er gelogen wordt over waar ik over gelogen heb, zal de persoon in kwestie hulp moeten zoeken. Dit heb ik dan ook gedaan.
Na deze gebeurtenis, heeft mijn ex gezegd dat wij nooit meer met elkaar in een relatie zouden gaan. Hij meende dit toen op dit moment, maar zei het ook in boosheid.

Honderden keren hebben wij tegen elkaar gezegd dat we het contact zouden verbreken. Dit deden we dan ook, maar we raakten altijd weer in contact. Of door hem of door mij.
Inmiddels zijn we weer twee jaar verder. Alles wat er toen gebeurd is hebben wij uitgesproken. Inmiddels zijn wij allebei een stuk ouder en kunnen wij makkelijker relativeren en beredeneren waarom bepaalde dingen gebeurd zijn en waarom wij zo gehandeld hebben.

Een half jaar heb ik in het buitenland gewoond. Ik ging weg voor mijn studie, maar ook omdat ik weg wilde uit dit leven. Het slokte me totaal op. Zo erg, dat ik depressief werd. Ik was alleen maar bezig met mijn ex terugwinnen. Nu weet ik dat het naampje niet altijd even belangrijk is, maar voor mij is dat het wel. Dit omdat wij eerder wel met elkaar een relatie gehad hebben.
Toen ik naar het buitenland ging was de nodige afstand geboren. Ik leefde, deed mijn ding. Ja had het zwaar, maar kon door de afstand niet in de verleiding komen om toch naar hem toe te gaan. Een maand voor ik terug ging raakten we toch in contact. Dit resulteerde in 5 uur lang achter elkaar skypen. Wetende dat ik hem weer zou gaan zien als ik terug was in Nederland.

Terug in Nederland ben ik inderdaad weer naar hem toe gegaan. Weer ging het mis door discussies. Na een aantal weken met hem te zijn geweest hebben we er toch een punt achter gezet. Dit keer duurde het langer een paar maanden zelfs. Ik was degene die hem opbelde, ik had hem zoveel te vertellen. Ik belde hem op en we waren uren aan het praten.

Het gekke is, als ik hem spreek is het altijd goed. Allebei staan wij niet open voor anderen. Dit maakt de situatie ook zo vreemd, anders had ik gewoon kunnen zeggen. Oh, hij wil gewoon van meerdere walletjes kunnen eten. Dit is niet het geval. Ik ben bang dat hij door wat er in het verleden gebeurd is niet meer durft te binden. Sowieso is hij een persoon die daar moeite mee heeft. Misschien is het een principekwestie, dat je niet meer een relatie met iemand aan kan gaan door wat die gene je heeft 'aangedaan'.

Het is nu twee weken terug dat wij weer in contact raakten. Ik ben nu weer elke dag met hem. Het is goed, het voelt goed als wij samen zijn. We hebben ontzettend veel gesproken over alles wat er is gebeurd. De liefde gaat zo diep. Er zijn constant momenten waardoor wij allebei ontzettend emotioneel raken. Ik wil niet al te cliché klinken, maar ik wil gewoon uitleggen dat het echt liefde is en echt niet een soort van wel de lusten willen maar niet de lasten- situatie.

Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik kan niet meer met hem discussies voeren over wat we hebben. Hij wil er niet meer over praten , want 'er komt toch nooit iets uit'. Dus nu gaan we weer doodleuk verder, maar hebben we zogenaamd geen relatie.

Mijn vriendin vroeg aan me waarom ik het niet gewoon een half jaar gaf. Kijk hoe het loopt, na zon lange tijd kun je toch niet meer ontkennen dat je met elkaar gaat. Bovendien zou het de eerste keer zijn dat het dan niet stuk zou lopen omdat er weer zo'n discussie plaatsvindt. En de 'relatie' dus tijd en ruimte krijgt om te helen.
Nu moet ik zeggen, ik zou dat kunnen doen. Maar deze situatie brengt een ongelofelijke lading mee en ik ben gewoon bang. Bang dat ik na een half jaar weer een afwijzing krijg. Ik merk dat ik constant aan het nadenken ben hierover en het vreet me op. Ik voel me niet vrolijk en ben geneigd weg te zakken in het zware gevoel.

Sommigen zeggen ook, stop ermee. Een relatie of niks. Als hij achter je aankomt dan pas hoort het zo te zijn. Ik heb nu zoiets van ja, maar we zijn nu nog steeds na al die pogingen met elkaar. Hij geeft aan niet nu een relatie aan te kunnen gaan. Hij zal dan ook eerlijk zijn en zeggen dat hij dat nu niet kan.
Ik heb met deze man een band, die niet iedereen in z'n leven meemaakt. Het is zo ontzettend gepassioneerd, mooi en verslavend.

Chelle schreef ooit een blog waarin zij een soortgelijke situatie beschreef. Een situatie waarin beide personen niet los kunnen laten. Ik kan me hier zo in vinden.

Ik weet het gewoon niet meer.

groeten,

8ball