De tijd dat ik een relatie had met mijn ex waren echt de 2 mooiste jaren van mijn leven. Ik had er al 22 jaar opzitten zonder hem, dus ik kan de vergelijking best wel maken. Ik heb ook al ervaring in andere relaties waarmee ik kan vergelijken en ben ook al eens een poos alleen geweest. Ik besef dus heel goed wat ik in mijn handen had.

En nu moet ik hem loslaten. Ik kan gewoon niet anders, want hij wil niet verder. En het gemis doet zo'n zeer, dit houdt een mens gewoon niet vol. Het is ook niet gezond met zo'n verstoord eet- en slaappatroon. Dus één ding staat vast, we moeten erover zien te geraken...

En het lijkt echt wel te lukken. Ik huil veel minder, heb niet meer het gevoel dat ik eraan ten onder zal gaan, er zijn momenten dat ik totaal niet meer aan hem denk... Maar ik merk anderzijds ook dat ik hem helemaal niet wil loslaten. Want loslaten, is ook accepteren dat het leven vanaf nu net dat ietsje minder leuk zal zijn. En dat maakt mij nog veel te bang, ik weiger nog teveel om mij hierbij neer te leggen. Het lijkt mij gewoon oneerlijk tegenover mijzelf, om zo'n groot en gelukkig deel van mijn leven op te geven. Ik wil hem gewoon blijven graag zien, zonder dat het zoveel pijn moet doen. Maar dat blijkt onmogelijk.

Accepteren, blij zijn dat ik van de zuiverste liefde heb mogen proeven. Geloven dat ook hij mij al die tijd graag zag, maar gewoon niet klaar is voor een volwassen relatie. Beseffen dat indien de relatie langer had geduurd, er ook wel sleet op zou komen...

Ik wil mij weer gelukkig voelen, maar mag niet op zoek gaan naar hetzelfde gelukkige gevoel als ik had toen ik bij hem was. Want dit zal ik niet vinden. Dit zal een ander soort geluk zijn. Waarschijnlijk minder hevig. Minder vanzelfsprekend. Minder overweldigend.

Al die tegenstijdigheden. Loslaten lijkt verliezen. Vasthouden is zeker verliezen.

Iedereen zegt me wel dat allemaal weer goed komt met me, dat ik wel opnieuw de liefde zal tegenkomen, dat ik opnieuw gelukkig zal zijn. En dat moet ik mijzelf ook doen geloven, want zo zit het beestje in elkaar. Maar diep vanbinnen weet ik, dat het nooit meer zo goed zal zijn als wat het geweest is. En niemand zal dat kunnen begrijpen, tenzij ze dit meegemaakt hebben.