Ik verbaas mij hoe snel de tijd lijkt te gaan als je door een heftige fase van LDVD gaat. Het is alweer bijna een jaar geleden dat met enkele korte berichtjes via tekst de doos van Pandora werd open getrokken. Of beter gezegd dat blijven zitten op dat deksel niet meer lukte. Tijd lijkt sneller te verlopen als je een turbulente fase doormaakt in je leven dan wanneer je je, ogenschijnlijk, gelukkig lijkt te voelen. "Time flies always, even when youre not having fun".

De ervaring van zelf een echt gebroken hart hebben is iets wat voor mij een totaal nieuwe ervaring was. Ik heb nooit de emotionele vaardigheden hoeven te ontwikkelen om daar (bewust) mee om te gaan. Ik was altijd degene die een relatie beëindigde. En uiteraard voelde die besluitvormingen als een verlies, en zat er ook verdriet van afscheid nemen van "dat wat er was". Door zelf "gedumpt" te worden en op een voor mij onprettige manier uit elkaar gaan werd er op verborgen knoppen gedrukt waar ik mijzelf totaal op dat moment niet van bewust was. Bizar als ik zelf erop terug kijk hoe emotioneel en psychisch verlamd ik er aan toe was. Totaal niet in staat enige balans bij mijzelf terug te vinden, en mijn rationele wilskracht te bereiken. Als een hoop ellende alleen maar weg willen kruipend onder mijn bed en er niet meer onder vandaan komen. En de ultieme trigger hierin was het gevoel van afwijzing wat dieper in mijzelf lag. Niet goed genoeg zijn voor degene waarvan ik op dat moment het gevoel had dat het de "ultieme" liefde was.

In mijn hele verwerking is het gevoel van afwijzing een steeds terugkerend thema geweest, en nog steeds. Al die "credits" over mijn gemoedstoestand aan een ander geven is in mijn filosofie onmogelijk. De ander is zoals ik het zie altijd maar een katalysator. De kern van alles ligt altijd veel dieper. Laag voor laag heb ik mijzelf de afgelopen maanden moeten afpellen om dichter bij de kern te komen. Ieder duiveltje wat weer opsprong uit die doos van Pandora onderzoekend. Steeds dieper terugkijkend op mijzelf, leven en keuzes. Zoals ik het ervaar ontkom je gewoonweg niet aan dat proces om tot volledige heling te komen, en in de toekomst niet weer in eigen verborgen valkuilen te stappen.

If you forget where youre coming from, you never gonna make it where youre going. Cause you've lost the reality of yourself.

En terwijl de puzzelstukjes langzaam in elkaar vielen, doken er steeds weer nieuwe op. Fascinerend om te zien hoe eigenlijk al mijn behoeftes, angsten en keuzes te herleiden zijn naar eerdere gebeurtenissen in mijn leven. Dat het thema afwijzing in mijn kindertijd zijn wortels in mij heeft vastgezet was vrij snel helder. De juiste (veilige) mensen met de juiste vraagstellingen om je heen, sessies bij een psycholoog en EMDR en inzichten in je eigen mechanismes hielpen een heel eind op weg. De factor tijd en ruimte nemen voor mijzelf was hierin cruciaal. Geen relatie, even niet op een dieper level relationeel investeren in anderen. En ook al had ik dat gewild, lukte dat gewoonweg niet in die periode. En vanzelf komt de prut dan naar boven. Naast mijn kinderpijnen bleken er nog andere flinke stukken oud zeer te zitten die recenter hebben gespeeld in mijn leven.

Zo is het voor mij duidelijk geworden dat ik te lang in de relatie met de moeder van mijn kind ben blijven zitten vanuit een eigen gemiste behoefte als kind. Te lang vast gehouden aan iets wat ik zelf zo gemist had als klein kind ......het gevoel van de warmte van een gezin en een vader in mijn leven. De perfecte vader willen zijn voor mijn zoon. Als volwassene mijn eigen verloren kindbehoefte aan het projecteren op mijn zoon en zijn moeder.

De reden dat het voor mij bijna onmogelijk was om de laatste 20 jaar met ruzie uit elkaar te gaan met mensen waarmee ik een nauwe band heb gehad kwam tijdens een EMDR-sessie boven. Toen mijn zoon geboren werd dook ineens mijn vader in mijn leven op. Voor mij een totaal vreemde. Het enige "bewuste" contact wat ik met hem had gehad was enkele jaren eerder. Die "ontmoeting" was voor mij een dermate grote teleurstelling en bevestiging van alles wat ik altijd over hem had gehoord dat ik wrok,woede en bitterheid in mijn hart toeliet. Toen hij zich aandiende om zijn rol als opa te gaan vervullen heb ik keihard de deur dicht getrapt. Alle opgekropte woede, frustratie en gemis van mijn kindertijd op hem afschietend. Ik ging er vanuit dat ik met de jaren milder zou worden en hem wel weer zou kunnen toelaten. De vader-zoon band met hem zou kunnen gaan herstellen en ervaren. Die kans heb ik nooit meer gehad. Enkele jaren nadat ik de deur had gesloten overleed hij.

Voor mijn laatste relatie heb ik een relatie gehad waarin er sprake was van aardig wat leeftijdsverschil. Bij voorbaat wist mijn toenmalige vriendin al dat het leeftijdsverschil een "issue" zou zijn voor haar ouders. Die hadden voor zichzelf immers al een complete invulling gemaakt hoe het leven van dochterlief eruit zou gaan zien. Ondanks dat ze 30 was, kinderen wilde met mij, een sterke persoonlijkheid had, in sneltreinvaart een geweldige carrière op verschillende fronten aan het opbouwen was en de geweldigste cakes en taarten kan bakken kon zij simpelweg die strijd nog niet aan met haar ouders. Dus was er anderhalf jaar lang een schimmige situatie waarin ik wel bestond, maar op momenten (familiebijeenkomsten) ook weer niet. Tijdens het uiteindelijke "kennismakingsgesprek", na anderhalf jaar, werd ik geconfronteerd met ouders die recht tegen over mij stonden en al een positie hadden ingenomen. Niet alleen werd ik afgeschoten vanwege mijn leeftijd. Mijn afkomst en achtergrond bleek "the bigger issue" hierin te spelen. Iets waar ik mijn hele leven al mee wordt geconfronteerd, en tot op de dag van vandaag nog steeds, en op momenten op wordt afgewezen. De beslissing om de relatie te beëindigen was een mentale beslissing. De pijn van afwijzing en het verlies van de relatie stopte ik diep weg. Tijd om die wond, die dieper was dan ik zelf wilde erkennen, te laten genezen heb ik toen echter nooit genomen. Klaarblijkelijk had ik eerst een ander duwtje nodig om uiteindelijk tot genezing daarvan te komen.

Al die lagen afpellend dacht ik inmiddels een heel eind op weg te zijn met het thema afwijzing. Met een appje naar mijn ex met de beste wensen voor het nieuwe jaar leek alles op zijn plek te zijn gevallen. 2012 en het thema loslaten kon afgesloten worden. Mijn fontanellen leken aardig dicht gegroeid.

Toch blijkt er nog een duiveltje in de doos te zitten die er ineens uitsprong en waarvan ik het effect heb onderschat. Enkele weken geleden is na onderzoeken gebleken dat ik ADHD heb. Een tijd geleden liep ik ineens aan alle kanten organisatorisch vast in werk en privé. Werk waar ik normaal gesproken geen interesse in heb, maar wel plichtmatig met flinke tegenzin uitvoerde kreeg ik ineens niet meer weg. Coaching vanuit mijn werkgever hielp weinig. Leuk een planning maken, maar je vervolgens strikt eraan houden is een ander ding. Het lukte gewoonweg niet. Ik kon letterlijk naar een stapelwerk staren en vervolgens geen idee hebben waar precies te beginnen. Tijds/werkdruk creëerden paniekaanvallen en slapeloze nachten. Ogenschijnlijk leek ik voor de buitenwereld normaal te functioneren, echter in mijn hoofd was het een en al chaos en ruis. Een masker wat ik altijd goed kan ophouden. Doorverwijzing bracht de onderzoeken op gang. Met de diagnose als uitkomst. Een puzzelstukje wat weer andere antwoorden bied en emoties opwerpt. De diagnose bied duidelijkheid en ook verheldering. Toch had ik het de afgelopen weken, en nog steeds, moeilijk met de acceptatie dat ik een "beperking" heb. De positieve kanten eruit halen lukt nu nog even niet. En uiteraard dook het gevoel van ex weer even op. Wat ik op zich logisch vind. Ik mis nu even iemand heel dichtbij mij om dit mee te delen. Iemand die naast mij in bed ligt en waarmee ik kan brainstormen over hoe nu verder. Daar en tegen weet ik ook dat zij mij dat niet had kunnen bieden wat ik nodig heb op dit moment. Zeer waarschijnlijk had er niet meer uitgekomen dan: "het komt goed". Gelukkig kan ik dat gevoel redelijk op de juiste plek plaatsen. Het heeft niets met een gemis van haar te maken.

Ik geloof er absoluut in dat alles een reden heeft. Dat je mensen opzoekt en tegenkomt in je leven om je verdere groei,ontwikkeling of heling te stimuleren. Ook al gaat die groei gepaard aan de pijn dat die mensen weer verdwijnen.
Had ik deze relatie niet gehad, of was de breuk er niet gekomen, dan had ik al deze inzichten niet gekregen. In ieder geval niet op dit moment in mijn leven, en zeker niet zoveel in zo'n kort tijdsbestek.

Deze afgelopen weken zijn op het forum Binas en Teigetje geweldige gesprekspartners voor mij geweest. Altijd belangstellend en vragend. Binas met haar krachtige emotionele en rationele balans, en Teigetje met haar mooie spirituele en zeer intelligente kijk op zaken. Dames die absoluut de moeite waard zijn om in je binnenkring te hebben op dit forum.
*Torn bedankt Waterman voor de titel van zijn blog.

When you have your heart broken for the first time, you gain depth.

*Torn keert Pandora's doos om en checkt even om te kijken of er niets meer inzit *