Eigenlijk begrijp ik dit niet zo goed. Een belangrijke reden voor mij om te besluiten het contact met haar stop te zetten, was toch juist om mezelf tegen dit soort nare gevoelens te beschermen? Het was toch zo dat ik dan wel veel voor haar voelde, maar dat die gevoelens minder opspeelden, minder 'in de weg zaten' op het moment dat zij en ik geen contact hadden, dus dat dat de oplossing leek? De deal was toch 'geen pijn, teleurstelling en verdriet meer vanwege haar', waarvoor ik moest betalen met 'haar niet meer in mijn leven hebben'?

Het voelt alsof een natuurwet is overtreden. Dat voor mij helaas inmiddels bekende, koortsachtige, surrealistische, trieste gevoel. Een roes van onwerkelijkheid die benauwend en deprimerend aanvoelt. Het gevoel alsof er iets niet klopt, terwijl de feitelijke, alledaagse wereld eigenlijk nog net zo is als voorheen.

Hoewel het geen rechtstreekse invloed op mijn leven heeft, ligt dat voor mijn gevoels- en geesteswereld helaas anders. Ik heb de afgelopen dagen op mijn werk, sinds ik op de hoogte ben, de behoefte gehad om mezelf stiekem in m'n uppie op te sluiten in de bibliotheek, achter een computer, om een beetje loos te browsen of een poging te doen wat van me af te schrijven, en gewoon om even alleen te zijn. De behoefte om een ommetje te maken, liefst zo lang mogelijk omdat mijn hoofd toch niet naar mijn werk staat. Of om gewoon te slapen; het is duidelijk dat moeheid me ook parten heeft gespeeld. Ik heb last van inspiratieloosheid en spanning, voel me bedrukt en heb last van rillingen. De wereld voelt vreemd.

Zelfs zonder nog echt een liefdesrelatie te hebben, kan het kennelijk zo voelen. Zelfs als het 'enige' wat er was, een 'bijzondere vriendschap' was. Een bijzondere vriendschap tussen ex-geliefden, dat dan wel. Een band die voor in ieder geval één van de twee sterk en zeer bijzonder was. Zelfs voelde als 'houden van'. Maar het feit dat gevoelens van liefde en aantrekking slechts vanaf één kant kwamen, maakte dat er met het oog op zelfbescherming niets anders op leek te zitten dan het contact te verbreken.

Dat laatste zou toch al genoeg hebben moeten zeggen over de realiteit, over haar gevoelens, over het feit dat mijn gevoelens echt niet door haar beantwoord werden, over het feit dat het daardoor – tenzij ze non zou worden – in de rede lag dat ze vroeg of laat wat met iemand anders zou krijgen en niet met mij. We verbraken dat contact tenslotte niet omdat één van ons beiden dat nou zo graag wilde. We wilden het juist eigenlijk allebei niet, maar ik had het gevoel dat het wel moest. Ik voelde teveel voor haar, waardoor het moeilijk werd om louter vriendschappelijk met haar om te gaan en zij zei dat ze zeker wist dat zij zulke gevoelens niet (meer) voor mij had en ook niet meer zou ontwikkelen. Ik moest dus van haar loskomen. Ook als we wel contact zouden houden, zou onvermijdelijk het moment komen dat zij een nieuwe relatie zou beginnen en ik vermoedde dat dat helemaal te moeilijk voor me zou zijn. Hoewel ik na de nodige herkansingen nog immer niet geslaagd was voor mijn examen in 'loslaten', leek dat hier de enige aangewezen weg.

En dat was dubbel. Iemand die zo bijzonder voor je is, wil je niet kwijt. We deden een boel leuke dingen samen, hadden veel dezelfde interesses, we stonden op eenzelfde manier in de wereld en konden elkaars rare gedachtenkronkels daardoor goed begrijpen, vulden elkaar op de nodige punten aan en waren volledig vertrouwd met elkaar, waardoor er geen onderwerp was dat niet besproken kon worden. Ondanks het feit dat we niet dicht meer bij elkaar woonden, zochten we elkaar vaak op, om iets leuks te doen of gewoon om samen te zijn, te praten, een filmpje te kijken of wat dan ook. We belden, smsten of mailden we elkaar regelmatig, gewoon voor de gezelligheid, of juist als er iets was.

Aan de andere kant was het contact en met name onze ontmoetingen voor mij vaak ook wel moeilijk. Verliefd zijn op een goeie vriendin – en 'in amoureuze zin' van haar houden – terwijl dat niet beantwoord wordt is moeilijk, zelfs al weet ze van die gevoelens. Zelfs al had ik het gevoel dat ze misschien toch ook wel van mij hield, zij het op een niet-amoureuze manier. Zelf gebruikte ze een keer het woord 'soulmates', onder de toevoeging dat je dat kennelijk ook kunt zijn zonder een (liefdes)relatie te hebben. Tsja, die toevoeging, die vond ik jammer. Ook moet gezegd worden dat natuurlijk sowieso niet alles rozengeur en maneschijn was. Op veel fronten was zij bepaald geen makkelijk meisje en al helemaal niet om een relatie mee te hebben. Toch temperde dat mijn gevoelens niet en weerhield me dat niet van het gevoel dat ik bij haar wilde zijn, als haar geliefde. Ik kwalificeerde dat ook als 'houden van'; haar minder positieve punten kennen en erkennen en accepteren en ermee om kunnen gaan.

Het moeilijkste vond ik de keren dat ze mij toevertrouwde dat ze een jongen leuk vond. Dat gebeurde twee keer terwijl we nog met elkaar omgingen en beide keren kon ik door de grond zakken (maar deed ik mijn best zo laconiek mogelijk te reageren). Het lukte me dan op een bepaalde manier nog wel om om te gaan met het feit dat ik meer voor haar voelde dan andersom, maar de confrontatie met het feit dat ze gevoelens had voor iemand anders, was te moeilijk. Helemaal te moeilijk zou ik het vinden als ze daadwerkelijk een relatie met iemand zou krijgen. Ik zag dat niet als iets wat verenigbaar zou zijn met onze vriendschap. Daarmee zette bij mij ook de gedachtestroom in die er uiteindelijk toe leidde dat we het contact verbraken. De avond dat dat gebeurde, vertelde ik haar dat ook nog, dat ik mijzelf niet als iemand zag die als 'goeie vriend' op haar bruiloft aanwezig zou kunnen zijn. De gevoelens waren te sterk.

Dat we het contact verbraken is nu ongeveer drie maanden geleden. En nu heeft K. dus sinds kort een nieuw vriendje, zo vond ik onlangs uit. De eerste na mij. Dat is waar dit hele verhaal op slaat. Hoe serieus het met dit vriendje is en hoelang het zal gaan duren, weet ik allemaal niet, maar daar gaat het nu (zeker gevoelsmatig) ook niet om.

Zij en ik hadden een relatief korte liefdesrelatie van vier maanden die eind juni 2008 strandde. Daarna een poosje verminderd contact, totdat we eind 2008 weer contact kregen en we elkaar pas 'echt' leerden kennen. Vanuit die vriendschap groeide bij mij dat gevoel, dat er niet eens op die manier geweest was tijdens of voor onze relatie.

Maar goed, om terug te keren op hoe ik dit stuk begon, begrijp ik het dus eigenlijk niet helemaal. Het was een relatie die ik bewust beëindigd had omdat die teveel moeilijkheden met zich bracht omdat mijn gevoelens niet werden beantwoord. Zeker sinds die contactstop, maar eigenlijk al daarvoor, was het duidelijk dat zij en ik niet (weer) samen zouden komen omdat zij dat niet wilde. Ik wilde ergens misschien wel liever iets anders geloven en diep van binnen brandde misschien wel een irrationeel vlammetje van hoop dat er nog iets zou veranderen, maar feitelijk was alles wel duidelijk. Bovendien is ze door de contactstop dus effectief al drie maanden niet meer in mijn leven. Ondanks dat alles heb ik me de afgelopen dagen nog knap rot gevoeld door mijn recente ontdekking.

Gek is dat, ondanks alles zit ze ergens nog steeds 'in mijn geest', voelt ze ergens nog steeds een beetje als 'mijn meisje'. Het voelt bij mij een beetje alsof de band tussen haar en mij zelfs nu nog, nu we geen contact meer hebben, zo sterk is dat ze met welk nieuw vriendje dan ook eerst een relatie van minstens een paar jaar zou moeten hebben om ongeveer hetzelfde niveau te kunnen bereiken, als dat al kan. Dat is misschien irrationeel, maar daar is het ook een gevoel voor. Ik kan over K.'s gevoelens niet oordelen en ik ken ze in dit geval ook helemaal niet. Maar zo voelt het stiekem een beetje.

Afgezien daarvan zal de crux hem wel een beetje liggen in dat irrationele vlammetje van hoop waarover ik schreef, waarvan ik me zelfs niet eens echt bewust was dat het (in deze mate toch nog) aanwezig was. De contactbreuk was wel even heftig maar daar was ik redelijk snel mee in het reine, waarschijnlijk ook een beetje omdat ik ergens toch nog het gevoel had dat ik dat zo weer ongedaan zou kunnen maken. Zij wilde het immers eigenlijk liever niet. Dit nieuwe vriendje is echter door mij niet terug te draaien en betekent daarmee dus een soort van definitiever einde van het hele verhaal. Het ligt niet meer in mijn handen. Typisch iets voor mij: het gevoel hebben van iets wat in essentie al definitief geëindigd was, dat het 'nog definitiever' geworden is. Terwijl definitiever dan definitief eigenlijk niet bestaat. Ik ben en blijf een rund in loslaten.

Kort gezegd doet het dus gewoon ondanks alles toch nog wel pijn. Kennelijk zijn in die paar maanden mijn gevoelens voor haar nog niet voldoende afgezwakt om het non-contact de bescherming te laten bieden die het had moeten bieden. Hooguit een bewijs voor mezelf dat wat ik voor haar voelde, inderdaad sterk was en dat ik niet voor een periodiek verliefdheidje het contact met haar verbroken heb. Voor zover ik dat niet al wist. Desondanks ga ik er vanuit dat ik hier niet al te lang in zal blijven hangen. Dat heeft ook geen enkele zin. Al zal het heus af en toe nog even vervelend gaan bijten.

Het voelt dus alsof een natuurwet is overtreden. Niet de wet die ik graag overtreden zou zien worden. Het lijkt namelijk ook een natuurwet te zijn dat liefde voor mij vroeg of laat eindigt in moeilijkheden. Het verlangen naar wederzijdse liefde, een fijne, stabiele en goeie relatie is erg sterk, maar lijkt tegelijkertijd omgekeerd evenredig aan melancholie, eenzaamheid en teleurstelling. Het wordt dus eigenlijk eens tijd dat deze natuurwet wordt overtreden. Net zo goed als dat het tijd wordt dat ik slaag voor mijn examen 'loslaten'. Lijkt me dat ik nu in ieder geval weer een stevige oefening te pakken heb waar ik me heerlijk in kan vastbijten.