De kogel is door de kerk, de scheiding zit eraan te komen. We hebben het gisteren aan de kinderen verteld. Eén van de moeilijkste momenten van mijn leven. Voel me vandaag depressief, daar waar ooit mijn hart zat zit een steeen en daar waar mijn maag zo ongeveer moet zitten zit nu een gat. Wat een vreselijk gevoel is dit zeg. Ik zie geen lichtpuntjes, alleen maar beren op de weg. Ik heb n eigen bedrijfje, klanten zitten dringend op antwoord te wachten en ik doe helemaal nix, beetje naar mn laptop staren en me rot voelen. Lekker handig, zo raak ik klanten kwijt en die heb ik hard nodig om mijn nieuwe bestaan op te bouwen. Heb nu dus echt het gevoel dat ik helemaal niets meer heb, geen man, geen lief, geen huis, niet genoeg geld om een ander leuk huis te kopen, moet er dus een baan bij nemen. Het is eigenlijk teveel allemaal, hoe kom ik hier in vredesnaam doorheen. Mijn (bijna ex) man gaat vandaag naar zijn ouders toe om het te vertellen, straks weet iedereen het en het zal inslaan als een bom. We zullen niet vertellen dat ik verliefd ben geworden op een ander want die ander is uit beeld dus dat heeft geen zin. En de reden dat ik verlief werd is omdat het gewoon niet goed zat tussen ons. Soms twijfel ik, doe ik hier goed aan? Mijn man is een hele aardige, lieve man, ziet er goed uit, goede baan, geweldige vader....maar die 25% (passie, hartstocht, aan elkaar willen zitten) hebben we allebei niet meer. Maar toch, die twijfel...dat komt natuurlijk ook omdat ik doodsbang ben voor de toekomst, voor het onbekende. Ik zou het liefst een zomerslaap willen doen..pas weer wakker worden als alles weer fijn en veilig voelt. Ik moet er nu zijn voor de kinderen, dat weet ik en dat zal ook gebeuren. We gaan ook gewoon nog met zn alle op vakantie en gek genoeg heb ik daar wel veel zin in. Mijn man en ik zijn ook hele goede vrienden, daardoor is dit er ook ingeslopen. Die verliefdheid kwam zo hevig op en knalde daarna zo hard neer dat ik soms denk dat het niet echt gebeurd is. Maar mijn hevige liefdesverdriet is een bewijs dat het wel echt gebeurd is. Hoe lang duurt dit zeg? Kende de man maar een paar weken, heb hem maar 3 x gezien. En dan het gevoel van falen, scheiden, afscheid nemen van een leven van 18 jaar, hoe doe je dat? Toch weet ik diep van binnen dat het zo moet, we kunnen niet anders, we moeten allebei door en hopen op een volwaardige relatie met een nieuwe partner. Ik weet zeker dat als we doorgaan er meer en meer irritaties komen en dat we verzanden in grote onvrede. Maar wat voel ik me vreselijk (( Beetje onsamenhangend verhaal misschien maar het voelt wel goed om het van me af te schrijven.....