een onontkoombaar moment,.. gister bracht hij mij de weinige spullen die nog bij hem stonden.. en je weet het en je bereid je erop voor, maar als het moment dan toch daar is... auw dat doet zeer... een duidelijke bevestiging van "over en klaar"...
en zoals hij dan voor me stond, en het gevoel in mijn buik wat misschien zelfs al heel soms heel even aan het weg zakken was...was er weer met alle emotie van dien...
ik kan toch zeker niet ineens niet meer houden van iemand waar je twee jaar van houd, die voor mij zoveel bekend, die in mijn hart zit...
zo lief als hij is, maakt hij nog wat voor me in orde, drinken we koffie en eten we wat... maar dan weet je ook dat hij echt gaat weer echt gaat.... en dan zijn ook alle banden die ik nog met hem had weg....

en zo valt dan de avond en met moeite maak ik me dan maar wat te eten waarvan ik weet dat ik het toch niet eet, ik heb me zo vreselijk alleen gevoeld de tijd kroop voorbij... en de tranen bleven maar stromen... zelfs dat deed zeer.

en ik probeer uit alle macht om verder te gaan, mijn glimlach weer naar boven te halen,,,, maar ik lach wel maar ben niet blij....

nooit geweten dat het alleen zo alleen zou voelen... veel van mijn vrienden zijn inmiddels getrouwd hebben kids etc.. en ik zit hier op de bank alleen met mijn verjaardag in het vooruitzicht....
sorry voor deze zelfmedelijden ..... maar trek het gewoon even niet...

x Issy