Of het nu de tijd van het jaar, het feit dat ik (al een poosje, inmiddels) gestopt ben met roken of iets compleet anders is, weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat ik het allesbehalve fijn vind. Het steeds weer terugkerende gevoel 'gevangen' te zitten. Gevangen in de realiteit, gevangen in een feitencomplex waar ikzelf geen invloed op lijk te kunnen uitoefenen om vrij te komen. Een feitencomplex dat nog veel te maken heeft met mijn eerste vriendin, met wie het nu al meer dan 3,5 jaar geleden is uitgegaan.

Ik vind mezelf niet echt een domme jongen en ik geloof ook niet dat er anderen zijn die dat wel vinden. Verstandelijk gezien snap ik het dan volgens mij ook allemaal. Dat is onderdeel van het 'onwrikbare' gevoel. Allemaal wel wéten hoe het zit, maar dat verandert niks. Alles wat je tegen iemand met mijn huidige gevoel zou kunnen zeggen, kan ikzelf voor mijn gevoel verzinnen en kan ik ook tegen mezelf wel zeggen, maar het verandert niks.

Dat dat zo met buien komt is niks nieuws. Ik denk dat als ik blogs van mezelf van één of twee jaar geleden lees, ik ongeveer hetzelfde zou tegenkomen. En ook dat draagt bij aan het gevoel gevangen te zijn. Iedere keer dat zich weer zo'n bui aandient, voelt het alsof het wel nooit veranderen zal, nooit overgaan zal (hoewel ik verstandelijk heus weet dat dat gelukkig meevalt). Dat houdt vast verband met het feit dat als ik zo'n bui heb, het voelt alsof het alleen maar weer 'goed' zou kunnen komen als het met M. allemaal opgelost zou kunnen worden - iets wat nu juist geen optie meer lijkt te zijn omdat ze me niet toelaat. Met een aanval uit mijn naieve verleden, die me even weer vlijmscherp doet voelen wat mijn gedachten en gevoelens over 'ware liefde' en 'houden van' ook alweer waren, en hoezeer dit daar toch eigenlijk allemaal zo niet in past. De onvervangbaarheid van M. Natuurlijk is het mogelijk om ook van een ander meisje te (gaan) houden (weet ook mijn verstand), maar dat zegt iets over het gevoel voor dat andere meisje en niet over het gevoel voor, of vanuit het kader van 'houden van' zou ik zelfs willen zeggen: mét, M.

En het is nog niet echt goed uit te leggen aan anderen ook. Tenminste, dat gevoel heb ik. Zeker als je het rationeel gaat proberen te benaderen, dan kom je er niet. Ik zoek mijn soelaas in het schrijven van dit stukje, maar merk dat het niet werkt. Ik voel me nog steeds erg down, inspiratieloos, gevangen. Ik ga maar even iets anders doen en laat dit openstaan, misschien vind ik straks de inspiratie om het te vervolgen.

---

Ik besloot even een blogje te lezen dat ik twee jaar geleden geschreven had, waarin ik volgens mij voor het eerst uitdrukking gaf aan hetzelfde gevoel dat ik nu heb. 'Spartelen in het luchtledige', een blog van 9 december 2007. Ja, dat is ongeveer waar het op neerkomt. Ik geloof heus dat de frequentie van die buien, evenals wellicht de intensiteit, is afgenomen, maar helemaal weg is het dus helaas niet. Ik las ook een aantal commentaren op mijn blog en daardoor moest ik weer denken aan die brieven die ik M. in 2007 geschreven heb. Ik heb haar tijdens de ontmoeting begin dit jaar daar eens voorzichtig naar gevraagd. Ik weet haar precieze antwoord niet meer, maar ik geloof dat het zoiets was dat ze met de eerste niet goed wist wat ze er nou mee moest en dat de tweede, zoals ik wel voor mogelijk had gehouden, niet zo goed gevallen was. Ik heb dat tijdens die ontmoeting geprobeerd uit te leggen, te verexcuseren, alsof ik een fout gemaakt had die inderdaad rechtgezet moest worden. Terwijl ik eigenlijk gewoon door had moeten vragen. Waarom viel die brief verkeerd? Heb je de essentie ervan begrepen? Dat soort dingen. Want eigenlijk wees haar reactie er een beetje op dat ze niet echt begrepen had waarom ik die brief had gestuurd.

Dat doe ik nog wel eens vaker, dingen van mezelf teruglezen. Zo moet ik er nu aan denken dat ik laatst het laatste e-mailverkeer tussen M. en mij nog eens teruglas. Het relatief korte mailtje van haar waarin ze meldde dat ze in ieder geval op dat moment toch even niet meer zo op ons contact zat te wachten en mijn uitvoerige antwoord van twee maanden later wat ik daarvan vond. Ook gezien de afloop - het feit dat ik daarop weer geen reactie gehad heb - ben ik in retrospectief niet zo te spreken over die mail van mezelf. Een mogelijkheid waar ik toen ik de mail schreef al wel rekening mee hield, overigens. Ik heb zelfs min of meer letterlijk in die mail geschreven dat ik me kon voorstellen dat die mail verkeerd zou vallen of dat ik haar zelfs tegen me in het harnas zou jagen, maar ja, mijn mogelijkheden waren beperkt en het risico dat iets verkeerd opgepikt wordt is sowieso vele malen groter als je het per mail doet. Ze gunde me tenslotte de mond al niet meer.

Dat laat me onbevredigd achter. En dat wreekt zich dus ook op sommige momenten, zoals nu. Als gezegd kan er ook heus invloed zijn van het grauwe weer of het feit dat de 'knusse en romantische tijd van het jaar' er weer zit aan te komen die ik weer gezellig in m'n uppie mag gaan zien te vullen, of van het feit dat ik gestopt ben met roken wat rare dingen doet met de geluksstofjes in de hersenen of gewoon van het feit dat er op dit moment in z'n algemeenheid gewoon niet zoveel spannends gebeurt, maar feit is dat ik liever in de gelegenheid was geweest om het nog met haarzelf uit te zoeken. Het gevoel dat als ik over al deze zaken nog een eerlijk en open gesprek met haar zou kunnen hebben, dat ze het dan wel zou kunnen begrijpen en er misschien ook iets meer voor zou openstaan, draagt daaraan bij. Al ben ik wel van m'n wat naieve idee genezen dat de wereld misschien rechtvaardig zou kunnen zijn. Misschien wil ze er nog steeds wel niks van weten ondanks dat ze weet hoe de vork in de steel zit. Eerlijk is eerlijk, daar kan ik ook niks met zekerheid over zeggen.

Dan ten slotte nog dit, waar ik me ook niet erg beter door ben gaan voelen. Op een gegeven moment had ik dit jaar ook weer even wat contact met mijn tweede vriendinnetje, A. Mijn relatie met haar destijds was echt helemaal bedolven geweest onder mijn ldvd vanwege M.; het was gewoon allemaal te vroeg. Dat is toen niet makkelijk geweest voor haar (ja, en voor mij evenmin uiteraard). Maar goed, om een lang verhaal kort te maken hebben we een lange tijd geen contact gehad en dus in juli dit jaar weer eens afgesproken. Ik vond het leuk om weer met haar bij te praten en sowieso om haar weer te zien, alleen kwam niet alles misschien even goed uit de verf die avond om verschillende redenen. Ik heb haar mede daarom via de mail gevraagd of ze nog een keertje op herhaling wilde, maar dat gedeelte van mijn mailtje ging ze niet op in. Latere dingen die ik haar stuurde, kreeg ik ook geen antwoord op. Dat veroorzaakt dan bij mij toch een beetje het gevoel van: is het nou echt strikt noodzakelijk om mij te negeren? Wat is het in mij dat ervoor zorgt dat iemand die ik heel erg lief vind en die dat ook van mij vindt, op een later moment, zonder dat er echt nare dingen gebeurd zijn maar alleen dat dingen niet zo uitpakten als we misschien hadden gewild, besluit dat mij negeren de meest aangewezen weg is?

Nou ja. Voor de derde maal noem ik het weer, de tijd van het jaar en het niet roken en ik voeg daaraan ook nog mijn verkoudheidje toe. Maar hoe je het ook wendt of keert: het is weer eens een ouderwetse depri-dag tot dusver. Hopelijk wordt 't vanavond beter. Dat is tenslotte het fijne van het feit dat dit soort stemmingen als buien werken: ze komen, maar ze gaan gelukkig ook steeds wel weer.

En in dit stukje komt wederom niet echt uit de verf wat ik nu precies zeggen wilde.