Twee jaar waren we samen. Of het scheelde niet veel. Eindeloos vaak had ze me gevraagd haar niet in de steek te laten. Geen haar op m'n hoofd dat daaraan dacht, maar niettemin bleef ze hemeltergend onzeker. Zo onzeker over zichzelf, zo onzeker of ze wel voldeed voor mij. En ze voldeed. Doch nu ik erop terugkijk denk ik dat dat nooit bij haar is doorgedrongen. Goed anderhalf jaar geleden ging het licht dan uit. Geheel onverwachts. Zij die er altijd zo als de dood voor geweest was dat ik haar op een dag zou verlaten, maakte zonder boe of ba een einde aan onze relatie. Een paar keer heb ik haar sindsdien nog teruggezien, maar begrepen heb ik haar beweegredenen nooit. Nu verneem ik dat ze in het huwelijkbootje stappen gaat. Een verrassing, daar ik niet wist dat ze opnieuw met iemand samen was. Was dat dan de reden, all along? Weten zal ik het allicht nooit, daar heb ik me bij neer te leggen. Pijn blijft het echter wel doen, ook al ligt de breuk dan schijnbaar al zo lang achter ons.