Nu precies 3 maanden geleden is mijn relatie van bijna 6 jaar abrupt tot een einde gekomen.Het gevoel een open hart operatie te zijn ondergaan zonder ook maar enige vorm van verdoving! Het gevoel dat de helft van mijn hart er bruut uit gesneden is, en sinds drie maanden met een half versplintert hart op deze aardkloot rond wandel.De gedachten stromingen en gebeurtenissen die zich continuerend blijven afspelen als een slechte B film waarbij ik de regie totaal verloren ben! Gluur al een tijdje mee op LDVD naar andere verhalen van lotgenoten die waarschijnlijk in een soort van zelfde film meespelen en zich ook constant afvragen "Hoe de regie over je leven weer terug te krijgen"?

Ten aller eerste zal ik mezelf even voorstellen: Ben een man van 34 jaren jong (KR) en de hartenbreker in kwestie is 27 jaren jong (BK).
Ben altijd wel iemand geweest met een flinke dosis zelfvertrouwen en gezegend met een goed verstand en een OK kop erop!
Ben in het verleden uitgezonden geweest (korps mariniers) en heb aan verscheidene (vredes) missies deelgenomen waaraan ik helaas PTSS aan over heb gehouden. Toen ik bk ontmoette was het liefde op het eerste gezicht en eigenlijk binnen een aantal maanden was zij al bij mij ingetrokken.Veel Diepe gesprekken,samen koken,dingen ondernemen,en erg veel humor ... met andere woorden: "Het kon niet op"

Naarmate de jaren vorderden kreeg ik steeds meer last van mijn ptss, het niet kunnen omgaan met mijn hoogbegaafheid en hoog sensitiviteit! Om die gevoelens te onderdrukken ben ik behoorlijk wat gaan blowen en zodoende door het vele blowen ook in een soort van depressie geraakt ... Ik was niet meer voorruit te branden,ontbrak aan lust dingen te ondernemen met als gevolg dat de communicatie onderling natuurlijk steeds meer langs elkaar heen liepl BK Is er altijd voor mij geweest en en heeft zich als het ware in een verzorgende rol naar mij opgesteld en op de lange termijn zichzelf daarin ook is kwijt geraakt! (burnout ook deels werk gerelateerd) Ondanks alle strubbelingen die we hebben gehad in onze relatie was de liefde voor elkaar zo puur en sterk, en hielden we oprecht van elkaar!

Verhuisd naar een nieuwe woning! Bijna 9 maanden aan het verbouwen geweest wat zowieso altijd al een flinke druk op je relatie zal leggen ... maar het eindresultaat was prachtig! Vond zelf ook weer een nieuwe baan en begon mij steeds meer mens te voelen.
Totdat ik op een slinkse wijze genaaid ben door mijn werkgever (zal je de detaills besparen) waardoor ik zonder werk kwam te zitten en weer als een stoomlocomotief aan het blowen ging! Op dat moment besloot ik dat het zo niet langer kon en heb me ingeschreven voor een interne behandeling in een kliniek om te werken aan mijn verslaving alswel mijn psychisch probleem. Want ik wou een toekomst met haar en een gezin stichten, en geen man en vader wil zijn die de godganse dag blowt of niet lekker in zijn vel zit!

Zo gezegd zo gedaan! Ikzelf en KB helemaal gelukkig!! Ik heb die maanden kliniek zeer positief doorlopen en heb al mijn problemen (uitdagingen) weten op te lossen en ben wederopgestaan als een compleet vernieuwde versie van mijzelf!
Tot mijn thuiskomst! Ik voelde een rare afstandelijke spanning ... hebben daarover gepraat, en zij zei dat ze op was, niet meer kon,moegestreden was en verdoofd! Samen gehuild en gepraat en besloten er weer voor te gaan ... de 4 dagen daarna was zij bijna continue afwezig (werken,bij vriendinnen) toen ik haar daarmee confronteerde ... kwam het hoge woord eruit! Ze hield niet meer van mij als partner en het was allemaal te laat gekomen volgens haar ... En daar stond ik dan compleet veranderd, vol emoties en verlovingsringen in mijn zak ... WATTT?!?!?!

Heb al mijn berichten,emails,gesprekken van de afgelopen 6 maanden doorgelopen en nergens wat gevonden dat zij tot deze beslissing zou komen, Het was allemaal nog in de trent van Ik hou zoveel van,Ik zou niet weten wat ik zonder je moet,jij bent mijn alles enz,enz,enz.
Zij is altijd diegene geweest die zo bang was dat ik haar zou verlaten en nu flikt ze me dit! Zelfs de relatie therapie die ik heb voorgesteld wou ze helaas niet meer aan beginnen. Ze gedroeg zich de laatste tijd als een koele kikker ,reageerde bijna niet meer op mijn berichten en hield naar de buitenwereld een facade op dat ze zich opgelucht en weer helemaal goed voelde! Maar de enkele gesprekken die ik met haar had, brak ik toch dikwijls door haar schild heen en liet ze toch even weten dat zij ook niet wist of ze ooit weer zoveel van iemand anders zou houden dan dat ze van mij deed en me erg zou missen! Ik weet niet meer wat ik moet zeggen of doen want met rationele argumenten bereik ik haar niet meer lijkt het wel ...

Ik mis haar nu al 3 maanden en de pijn wordt er niet minder op ... De tranen blijven vloeien als een tropische storm! Wel moet ik zeggen dat ik nog steeds niet ben terug gevallen wat het blowgedrag betreft, en druk ben naast mijn verdriet, mijn leven weer wat op poten te zetten!

Iedereen roept maar "zet je er over heen er zijn zat leuke vrouwen" een meer van dat soort van uitspraken ... maar ik wil er nog voor vechten! Ik wil op mijn witte paard en ridder kostuum de strijd aangaan ... 6 jaar gooi je toch niet zomaar weg? Maar tot nu toe lijkt het vrij zinloos en geef ik haar maar een tijdje de rust om alles te laten bezinken ... anders zal ik haar toch in liefde moeten laten gaan!