Heel rustig blijven zitten tot het weg is, ogen nergens op gericht.

Net als dat hoogste punt voordat de achtbaan naar beneden snelt;

net als dat moment dat je van je papier opkijkt en de groep mensen wacht tot je speech begint;

net als dat moment op school dat je bijna in het water moet springen om af te zwemmen;

net als dat moment dat je de laatste meters aflegt tussen kant en dansvloer op een eerste klassefeest;

net als dat moment dat je weet dat je een fout gemaakt hebt en moet bekennen;

dat moment dat je alleen in je tweepersoonsbed stapt;

dat je maar één kopje thee drinkt bij het ontbijt, want zij schonk je altijd bij;

dat je te laat gaat slapen, want zij staat niet gezellig haar tanden te poetsen in de badkamer...

die momenten, die soms heel kleine momenten...heel rustig blijven zitten, ogen nergens op gericht, snel even wachten tot het weg is, je hebt maar even, heel even, dan moet je verder.

En dan gaat het wel weer, vast. Even er doorheen...ik moet er nu even doorheen. Collega's om me heen, de weekvergadering over 3 kwartier, ik mag niet, kan niet gaan denken.

En terwijl ik die brok in mijn keel weg probeer te slikken, mijn koffiekop fijn probeer te knijpen, en mijn ontsnapping uit kantoor aan het plannen ben voor het geval dat het toch niet lukt, sluit ik af. Tot later.