Is wegcijferen niet in feite een gebrek aan zelfvertrouwen?
Overigens krullie,een goed stukje wat je schrijft!

Krullie, ik heb vaak genoeg over nagedacht, en ook naar mezelf gekeken, inderdaad, het wegcijferen, teveel gedaan. Van nature beweeg ik mee, er is altijd een grens, zoals ik altijd met andere mensen omga. Maar bij haar heb ik teveel gegeven, teveel meebewogen. Is in de loop der jaren erin geslopen, gedeeltelijk omdat zij steeds dominanter begon te worden, ook omdat ik gemakzuchtiger werd, had na verloop van tijd niet meer de energie om maar steeds te moeten ruzieën. Zij is geen gemakkelijke, ik te gemakkelijk geweest. Ik heb veel moeten slikken, puur om de vrede te bewaren, voor haar, voor de kinderen. Dacht je dat ik niet tegen haar in ben geweest, keiharde confrontaties gehad, haar de waarheid verteld. Maar zij ging totaal niet goed mee om, heb ik haar teveel verwend, te voorzichtig geweest? Zij staat vaak niet open voor discussies, kan erg slecht tegen kritiek. Kijk, ik ben haar man, ik heb haar te vaak op haar gedrag gewezen, ik ben haar vader niet, zo voelde op een gegeven moment, dan slaat zij dicht. Ze heeft in haar jeugd een erg slechte band met haar vader, en moeder. Je hebt gelijk, ik heb me teveel meebewogen, maar ik kan wel erg goed opschieten met de rest van de wereld. Zij niet, zij heeft continu bonje met haar zussen, moeder, vriendinnen. Het is alles of niets, ze is vaak teleurgesteld vind ze. Iemand is alles of niets. Ik zeg altijd dat er een grijs is, niet alleen zwart of wit. Tuurlijk, niemand wil een scheiding, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik geen psychiater ben, ik heb wel veel geprobeerd om toch leefbaar te maken. Van alles geprobeerd, tot ik op een gegeven moment echt op was, sindsdien gaat het bij haar mis. Ik ben zeker niet vrij te pleiten, maar qua sociale contacten is het bij mij altijd stabiel geweest, nooit zoals zij, dat zelfs haar vriendinnen, familie, moeder, zussen, niet meer weten wat ze met haar aanmoeten. Toch bleef ik aan haar kant staan, ik begreep haar pijn, heb haar vaker voorzichtig de spiegel voorgehouden. Je hebt gelijk wat mij betreft, ik heb teveel gefocust op het behouden van het huwelijk, mezelf teveel gegeven, maar ik heb dat voor haar en de kinderen gedaan. Ik wilde haar niet in de steek laten na zoveel jaar huwelijk, heb wel vaak over nagdacht. Maar zo zit ik niet in elkaar, ben gewoon een trouwe hond, ook al voelde ik de laatste jaren niet meer gelukkig. Ze kreeg na de dood van haar oma, soort moeder voor haar, steeds meer depressies, werd onbereikbaarder, totdat ze echt 180 graden ging veranderen, vreemd ging, en nu zelfs een relatie. Die relatie heeft slechts 1 maand geduurd, en nu wil ze scheiding. Ik heb op alle mogelijke manieren geprobeerd met haar te communiceren, en uiteindelijk luistert ze nu ook, nu ik alles heeeel erg voorzichtig ter sprake heb gebracht, geen kwaad woord over haar beslissing, dan flipt ze.
Inderdaad, onze relatie is door de jaren heen ongezond geworden, uit liefde heb ik haar psychische problemen opgevangen, misschien ook onderschat, haar pijn, depressies.
Maar als laatst maak ik mij totaal geen zorgen meer over mijn geluk straks, ben weerbaar genoeg, maar zij, ik vrees het ergste, als zij uit die roze wolk komt. Zoals bij haar vriendschappen, eerste maanden de hemel ingeprezen, echt overdone, daarna kunnen ze niets goed doen, echt geen contact meer maken, zij depressief, ik haar opvangen. Over een tijdje kunnen die contacten weer oplaaien, maar gaat vaak met ups en downs, zwart wit.
Door het wegcijferen zag ik mezelf niet meer, maar nu is het mij veel helderder geworden, ik kan haar niet blijven ondersteunen, ik help haar daar niet mee, en feedback, voorzichtig, kan nog wel, dat is het maximale. Ik ben nu ook blij dat ze nu echt in heaven is, maar ik weet zeker dat dat niet lang zal duren, zoals veel dingen in haar leven, heftig, kort, overdone, daarna in een diep dal.
Ik voel me nu wel opgelucht, heb mezelf veel meer teruggevonden, herpakt, maar maak wel zorgen om haar, niet meer als geliefde, maar als vriend, familie, soort broer, is nu veel meer platonisch. Het is in de loop der tijd steeds meer veranderd in medelijden, zorg, maar kon haar niet meer geven, was de laatste tijd zelf ook op, werd zelf steeds ongelukkiger, had geen energie meer.
Dacht je dat ik geen eigen leven had, maar ze werd steeds dominanter, bezitteriger, ik moest altijd snel thuis komen, vooral als ze in een dip zat, ging dan onredelijk doen. En op een ander moment is geen vuiltje aan de lucht, mag ik wel met vrienden afspreken, ik krijg geen hoogte van haar, ene keer wel, andere keer niet. Maar als zij zelf uren later thuiskomt, dan mag het wel. Ik hoef maar 1 kwartier later thuis te komen, krijg ik echt ervan langs. En zoals ik meer vergevingsgezind ben, zij kan dagen boos op me worden als ik een klein foutje heb gemaakt. Ik durfde op een gegeven moment niet eens fouten te maken, is toch menselijk? Maar haar fouten wuift ze gewoon weg, zegt niet eens sorry. Nu wel, in haar roze wolk heb ik nog nooit zoveel sorry's van haar gehoord, echt ongelooflijk, dus nu is onze relatie juist fantastisch, ze ergert zich niet meer aan me, ik wordt opeens veel meer vergeven, krijg alle ruimte, ze verstikt me niet meer, echt onbegrijpelijk. Ze heeft nu opeens veel meer begrip, is erg redelijk tegen alles en iedereen, is echt eng om te zien, echt waar. Maar wetend dat dit slechts van korte duur zal zijn, ben ik bang dat ze erg moeilijk zal doen bij de scheiding, ook na de scheiding als die relatie op de klippen loopt. Ze begint die ander nu al te domineren, blijkt al uit haar telefoongesprekjes, dat hij niet mag praten met zijn ex, om af te sluiten, ze probeert hem dat te verbieden! Mijn god, toen ik dat hoorde ben ik effe blij dat ik niet die ander ben, ik zag mezelf op een afstand, hoe zij al die tijd tegen me heeft gedaan.
Ze staat trouwens niet open voor therapie, heb dit al ter sprake gebracht, maar ik zal na een tijdje, als de roze wolk overgewaaid is, dit weer voorzichtig ter sprake brengen.
Thanks voor je reactie, heeft toch veel in mij getriggerd, ook veel opgehelderd.

Gr.

Mr Bean