Online gebruikers
- Bertakijeops
Het is voor de eerste keer dat ik chat. Ik vind het best wel lastig om te praten tegen mensen die je niet kent. Maar daarvoor zit ik niet op deze site.
Ik vind het zo verrekte lastig. Ik heb best veel vriend(inn)en. Mijn kinderen en mijn broers en zussen staan altijd voor me klaar. Ik heb een psycholoog gezocht en zij is best aardig. Ik eet lekker. Ik doe van allerlei activiteiten. Het is volgens het boekje. Iedereen zegt ook tegen mij dat dat knap is.
Maar... het voelt niet zo.
Ongeveer een half jaar geleden heeft mijn ex gezegd dat ze niet meer van mij houdt en dat ze de relatie wil beëindigen. Na 25 jaar. Ik zag het wel een beetje aankomen, maar ik had het toch niet verwacht. Ik had het niet gewild. Ik wilde naar mogelijkheden kijken, maar voor haar was het klaar.
Het afgelopen halve jaar ben ik bezig geweest met de zakelijke kant van een scheiding, zorgen dat mijn kinderen zo min mogelijk last ervan hebben, zelf verhuisd van Dordrecht naar Arnhem, een psycholoog gezocht en heel veel gepraat. Dat is het niet, dat lukt me wel. En voor mijzelf zorgen, dat gaat ook wel.
Maar ik voel me zo ontzettend eenzaam. Vorige week dacht ik serieus aan zelfmoord. Gelukkig sprak ik mijn dochter en een dag later mijn psycholoog, dus is het een beetje afgezakt. Maar het is niet goed. Ik vind het leven geen bal meer aan.
Ik voel me niet begrepen, want eigenlijk heb ik niemand ooit het hele verhaal verteld (behalve dan de psycholoog, maar er is zoveel meer). Aan mijn kinderen wil ik het niet vertellen, ik vind het te belastend voor hun. Het komt er op neer dat ook ik erg veel kritiek heb op die relatie. Ik had er nooit aan moeten beginnen. Het is niet alleen haar frustratie, ook de mijne.
Ik wil het niet al te lang maken, maar ik wilde een beetje kwijt. Ik wil eigenlijk kwijt wat ik mis. Een knuffel. Handje in handje door de stad. Ook sex (niet voor een one-night stand, alstublieft niet). Iemand om tegen te praten. Iemand om een beetje voor te zorgen (ik kook bijvoorbeeld graag). Hoe moet ik het doen. Vooral nu mijn budget voorlopig 0,00 is.
Heeft iemand nog nieuwe ideeën?
@Theo_1956
Dag Theo,
Zoals je zelf al aangeeft ben je het voorbije halve jaar enkel of veel bezig geweest met de zakelijke kant af te ronden,...Is dus niet abnormaal dat het emotionele stuk, wat volgens mij ook het zwaarste stuk is, datgene wat het meeste tijd en tranen kost nu aan de orde bij jou. Geef het en jezelf tijd, je kan het echt maar stukje per stukje verwerken.Zeker na 25j kan en mag je voor jezelf niet verwachten dat het op een half jaartje verwerkt is.Het is goed dat je naar een psycholoog gaat,zeker blijven doen.Het is ook goed dat je deze site hebt gevonden; waar je je gevoel de vrije loop mag geven.Ik begrijp je eenzaamheid, herken dat ook héél erg!!!Maar je mag het niet opgeven,je geraakt er wel,alleen duurt het soms zoveel langer dan we willen,met momenten aankunnen,...Bedenk dat ondanks de eenzaamheid die aan een mens kan vreten en geloof me ik ken er alles van,je in wezen altijd nog jezelf hebt.Probeer daar aan te denken, met onszelf moeten we een leven lang verder, de anderen zijn slechts passanten,....Komaan!!Ik denk aan je!Als je zin hebt om eens te chatten, geef maar een seintje!!Take care!!!
door zetten
beste theo
er komen veel dingen overheen met mijn situatie
mijn ex vertelde me 1.5jaar geleden dat ze een ander had[ik had niets in de gaten
me wereld storte in en dat van me kinderen ook na 20 jaar huwlijk
leef met de dag en maak je niet teveel zorgen[men leid meer van wat hij vreest;dan van de werkelijkheid
geniet van de kleine dingen van het leven
zoek wat contacten via dating site`s en leef je uit
en geen zelfmedelijden hebben dan zak je nog verder weg[want je ben niet zielig je bent gezond dat is meer waard
blijf aan het werk en wees creatief om een paar centen over tehouden
de pijn wordt met der tijd minder en dan krijg je je levens lust weer terug[echt waar
zet hem op jongen
het leven is temooi om bij de pakken neer teblijven zitten
sterkte k