Ik was er overheen. Hoopte echt dat we vrienden konden blijven. Daarom dacht ik dat de kust ook wel veilig was om na 6 weken weer eens te bellen. De 1e keer nam hij niet op. De 2e keer wel. Ik zei gewoon hoi, hoe is het ermee? Hij zei: tja, goed. Ik heb gewoon geen zin meer om met jou te praten (op een hele harde toon). Doe even normaal, zei ik nog tegen hem. Hij: Ja misschien wel, maar ik denk toch dat ik de vorige keer wel duidelijk tegen je ben geweest. Ik wil niets meer met je te maken hebben. Ik vind het wel prima zo. Ik ben nu met MIJN vriendin (met nadruk) en ik vind het wel goed zo. Oké zei ik, veel plezier dan.. En ik heb eigenlijk in z'n oor opgehangen.

Wat een leugenaar. Hij had rust nodig om dingen op een rijtje te zetten. Hij wilde voorlopig geen relatie meer. En wat zegt hij nu. Hij is nu met z'n vriendin.. Z'n ex met wie hij heel lang was, voordat hij met mij ging. Is prima hoor, ik wens ze veel geluk toe. Ik wil hem immers niet meer. Maar, hij had het ook anders tegen me kunnen zeggen. Niet met zo weinig respect.

Hij kan nu echt doodvallen voor me. Hij komt zichzelf nog wel tegen. Hij heeft mij gebruikt om weer wat plezier te krijgen in z'n leven. Ik wens hem dezelfde pijn toe die hij mij opzettelijk heeft gegeven. Hij was nooit van plan om een toekomst met me op te bouwen. Hij wilde gewoon wat plezier maken. Hij is een laffe leugenaar, zo'n soort die ik niet nodig heb in mijn leven.