Nou dat was het dan. Ik heb net een vriendin gebelt en alles vertelt wat er de afgelopen week met mij gebeurd is. Nu is het toch ECHT. Gek, net of als je het aan niemand vertelt het allemaal zal verdwijnen. Huilen aan de telefoon, gechokte vriendin aan de telefoon. Hoe kan dat nou? Wat wil hij nou? En dan besef je het ineens, het is over. Zo hard voor jezelf. Geluk heb ik een hele lieve vriendin die dit goed opvangt maar...ik voel me echt heel slecht. Vaanf 11 uur vanochtend was hij weet on-line, ik wil ook niet met hem praten, wil even helemaal niks. Zit dan te staren naar dat poppetje, afvragend of hij ook naar mij zit te staren en wacht tot ik wat schrijf. Soms voel ik me stom dat ik gelijk heb ge-smst dat we geen vrienden konden zijn, maar aan de andere kant weet hij nu ook dat ik het moeilijk heb en dat ik heel veel om hem geef. Oooooo elke dag is een overwinning dat ik hem niet spreek, voel ik me sterker worden . Zodra ik het aan kan gaat die brief de deur uit...ja ik heb het weer over die stommem brief, sorry jongens. Ik weet het niet meer...ben vol van vedriet:(