Zoveel mensen hadden mij gewaarschuwd. En toch, tegen beter weten in, bleef ik hopen. Hij zocht me weer regelmatig op, smste en mailde mij. Had een weekendje weg voor ons geboekt op 12 en 13 april. Zei dat hij voor ons wilde knokken. En ik? Stom rund als ik ben trapte erin. Hij stuurde me op eerste paasdag nog een sms: ik hou van je en ik mis je. Tweede paasdag had ik met hem afgesproken. Na een sneeuwballengevecht ging hij met mij naar bed. Ik vroeg nog: is het liefde of lust? Nee, het is liefde en ik verlang naar je. Stom rund als ik ben, kookte ik voor zijn familie. Het was een superdag. Hij zei: ik zie je morgen en blijf bij je slapen. Vandaag kreeg ik de mail. Ja tuurlijk weer de mail want meneer is te laf om het face to face te doen. Lafbek. Hij stopte er mee want hij was er afgelopen weekend achtergekomen dat hij alleen van me hield als een vriendin en niet als zijn vriendin. Dat het verlangen naar mij er niet meer was. Sure... waarom ga je dan met mij naar bed? Dat was de enige manier om te zien of zijn gevoelens er nog zaten. Tuurlijk....

Ik geloof er geen bal meer van. Volgens mij heeft hij een ander. En als dat zo is, dan doet hij maar, maar had hij eerlijk moeten zijn. Ik ben verdrietig, verdrietig omdat ik ben gebruikt. Willens en wetens. Ik ben ook boos, heel erg boos en heb gemaild dat ik hem nooit weer wilde horen, zien, lezen of spreken. Ik kan niet meer van zo'n man houden die mij iedere keer kwetst. Dat kan ik niet. Het houden van is voor mij klaar. En ja ik heb verdriet: door de manier waarop, door de leugens, door het gebruiken. En hij? Wie zo doet, wie zo ontmoet. En dat hoop ik. Want ik haat hem, zal geen wraakacties ondernemen, maar ik wil die vieze misselijke kop nooit meer zien.

Hoop heb ik niet meer. Dat wil ik niets eens. Ik zou hem zelf niet eens meer terugwillen. Het is over en uit.