De huidige lezers zullen mij niet kennen. Twee jaar geleden zat ik hier met verdriet, en gelukkig door de waardevolle tips en reacties ging het al vrij snel heel goed met mij. Half december heb ik leren kennen per mail. Daar had ik heel veel plezier mee. Later werd dat uitgebreid met sms en bellen, we belden elkaar drie keer in de week drie uur. 7 februari, ja vandaag precies twee maanden geleden zagen wij elkaar voor het eerst en er was een absolute klik.

Even een nieuwe blog om de 'trouwe lezers' onder ons even op de hoogte te stellen, hoe het gaat na mijn lesje wat ik terug heb gegeven. Eerlijk is eerlijk: ik had niet verwacht na wat ik had gedaan nog iets van R te horen. Tot mijn grote verbazing kreeg ik na het weekend een smsje dat hij me miste. Sure... Ik reageerde niet. De volgende dag een email waarin hij vroeg om 'alsjeblieft contact met hem op te nemen'. Ook dat deed ik niet. Toen kwamen de telefoontjes. Gelukkig heb ik nummermelder, dus liet ik de telefoon lekker gaan.

Het gaat goed. Zit lekker in mijn vel, mijn vrienden zeggen dat ik weer straal, weer leef. Maandag was jij er, met een brief voor mij. Een brief waarin jij spijt betuigt voor alles wat jij met hebt aangedaan. Het deed me niets. Ik had gedacht dat ik nog tranen zou vloeien, maar nee. Ook jouw aanwezigheid deed mij niets meer. Ik vroeg je na een uur pm te vertrekken 'omdat ik moe' was. Dat was ik niet, maar ik had geen zin meer in jouw gezelschap. Morgen, morgen zou ons weekend zijn wat jij had geboekt voor ons tijdens onze relatie.

Jezus, wat ben ik ben ogen uit mijn kop aan het janken. Ja... het doet me goed dit van me af te schrijven. Ik jank, ik ben boos, ik haat. Geen wraakgevoelens. Wraak is ook geen antwoord. Wraak verrijkt mij niet. Het verarmt alleen maar. Maar ik haat je wel. Tot het diepst van mijn hart. Ik voel geen houden van meer. Wel zal ik de momenten dat we samen iets ondernamen missen. Me 's avonds weer alleen voelen. Dat gevoel zal ik missen, maar jou mis ik niet. Ik haat je. Heb het boekje met foto's wat ik voor jou en mij had gemaakt verscheurd.

Zoveel mensen hadden mij gewaarschuwd. En toch, tegen beter weten in, bleef ik hopen. Hij zocht me weer regelmatig op, smste en mailde mij. Had een weekendje weg voor ons geboekt op 12 en 13 april. Zei dat hij voor ons wilde knokken. En ik? Stom rund als ik ben trapte erin. Hij stuurde me op eerste paasdag nog een sms: ik hou van je en ik mis je. Tweede paasdag had ik met hem afgesproken. Na een sneeuwballengevecht ging hij met mij naar bed. Ik vroeg nog: is het liefde of lust?

Ben hier even niet geweest. Het was nl weer 'aan'. Hij wilde aan zijn 'egoistische' gedrag werken en toch een toekomst met me samen. Kreeg smsjes over verliefde mensen hand in hand wat dan op ons zou slaan. Van het weekend was hij bij mij, het was super. Maandag weer een mail dat zijn gevoel nog niet helemaal teruggekeerd was, maar dat hij er vertrouwen in had, dat dat wel zou komen. Aan de telefoon zei hij dat hij niet genoeg van mij hield om met me door te gaan en dat hij er een punt achter wilde zetten. Ja.... hoe wispelturig...!

Vanmiddag kreeg ik een smsje van hem. Dat hij aan me dacht en dat hij me miste. Hij vroeg of ik op de koffie kwam. Ik zei nee, ik kan het niet aan. Vanavond moest ik mijn nicht wegbrengen en ik vroeg of mijn zoontje een uurtje bij hem kon zijn. Hij smste: nee ik kijk sport bij mijn broer sorry. Ik smste terug en kreeg geen reactie meer. Allerlei rare gedachten door mij. Nog 3 smsjes: geen reactie. Ik bracht mijn nicht weg, maar nam de weg langs hem. Mijn nicht zei: kijk hij staat gewoon bij zijn garage, hij is niet weg. Ik stopte en belde aan. Hij schrok. Hij had dus tegen mij gelogen.