De huidige lezers zullen mij niet kennen. Twee jaar geleden zat ik hier met verdriet, en gelukkig door de waardevolle tips en reacties ging het al vrij snel heel goed met mij. Half december heb ik leren kennen per mail. Daar had ik heel veel plezier mee. Later werd dat uitgebreid met sms en bellen, we belden elkaar drie keer in de week drie uur. 7 februari, ja vandaag precies twee maanden geleden zagen wij elkaar voor het eerst en er was een absolute klik.

Omdat hij in Limburg woont en ik in het midden van het land, brachten we de weekenden al meteen met elkaar door. En het was super. Ook op woensdag kwam hij in het begin uit zijn werk naar mij toe. Tot een paar weken geleden, hij moest 9 uur per dag werken en met zijn reistijd was dat niet op te brengen. Dat begreep en begrijp ik volkomen. We kregen een paar keer woorden via sms. Dat is het risico, dingen kunnen anders gelezen begrepen worden als dat je in levende lijve met elkaar kletst. Vooral ook omdat hij 'harde sarcastische humor' heeft waarin ik tot een bepaalde hoogte heel goed met in kan gaan, maar op een gegeven moment niet de humor eruit kan halen.

In het begin smste hij me vaak dat hij me miste. Later niet meer. Toen namen de humor smsjes de overhand. En daardoor de problemen die af en toe daardoor ontstonden. De weekenden waren nog wel steeds fantastisch en hij zei dat we elkaar alleen nog informatief moesten sms'en, juist door dit soort misverstanden te voorkomen. Ik smste hem nog af en toe dat ik hem miste, maar kreeg de reactie van 'ik jou ook' niet terug. Dat maakte mij onzeker.

Afgelopen weekend heb ik hem niet gezien. Hij ging een weekendje weg met zijn zus en moeder. Dat was nu eenmaal geboekt voordat ik wat met hem kreeg, dus geen probleem. Wel had ik gehoopt dat hij of vorige week woensdag langs zou komen of vandaag. Omdat 14 dagen elkaar niet zien, ik wel erg lang vond. Maar nee, het gebeurde niet, ik heb er verder ook geen woorden over vuil gemaakt. Vrijdag zou hij het weekend komen. Afgelopen zaterdag heb ik nog een motorpak gekocht, omdat hij het leuk vond als ik achterop met hem ritjes ging maken.

Gistermiddag had ik een aanvaring met mijn exman omdat hij mijn zoontje niet wilde ophalen. Ik belde J om een luisterend oor te vinden en een (telefonische) schouder. Hij zei dat hij geen partij ging kiezen. Maar dat was niet wat ik wilde. Ik wilde alleen een luisterend oor, en begrip. Later die avond heb ik hem een mailtje gestuurd, waarin ik dit uitlegde en dat ik het fijn zou vinden, als hij er ook voor mij was als ik met hem iets wilde delen. Ik kreeg een vreemde reactie terug waarin hij schreef dat er van alles door hem heengeen. Natuurlijk was ik zo dom om meteen te bellen. Aan zijn stem hoorde ik dat hij er genoeg van had. Hij zei: ik ben dit gedoe per mail zat. Toen heb ik opgehangen. Even later ontving ik ik een sms: we zijn goed, maar niet samen. Take care. X

Jullie begrijpen dat ik vannacht niet heb geslapen. Heb hem enorm veel sms gestuurd vandaag, ja ik weet het, juist zulke dingen moet je NIET doen. Dat advies geef ik zelf ook altijd. Dom wat ik heb gedaan he? Gevoel.... het kan soms hele rare dingen met je doen. Ik kreeg van hem terug dat het contact via sms en mail niet functioneert, teveel miscommunicatie (drie keer) en dat hij te weinig tijd en animo had om dat steeds te herstellen. En dat daardoor ook zijn gevoel minder was geworden. Als ik gistermorgen nog een smsje van hem kreeg met: je bent heel speciaal voor me, en dat ik op zijn aanraden dat motorpak moest kijken... ik kan dit niet plaatsen.

Ook het feit dat hij zo makkelijk op deze manier, per sms, het heeft beëindigd wil er bij niet in. Mijn kinderen zijn aan hem gehecht geraakt. Ik had in ieder geval gehoopt dat hij het lef had gehad om het persoonlijk in een gesprek te beëindigen en gelijktijdig dit samen aan de kinderen te vertellen.