Hey carolien,
Ik kan me goed voorstellen dat je je zeer ongelukkig, éénzaam en verdwaald voelt.
Een verbroken relatie brengt hoe dan ook veel verschillende emoties met zich mee.
Iets wat zoveel jaren vertrouwd was, is opeens niet meer.
Daarbij komt dat je gaat nadenken, de herinneringen komen, de vraag, is het wel de juiste beslissing, kortom ldvd kan aanvoelen als een soort van rouwproces waarbij fases horen waar je idd helemaal doorheen moet voordat je het een plek kunt geven maar wel erg moeilijk en pijnlijk uiteraard.
Gelukkig hebben jullie geen ruzie en willen jullie als vrienden verder, ik hoop dat dit laatste gaat lukken want als je diep van binnen toch nog van iemand houdt, is het moeilijk om slechts als vrienden verder te gaan.
Na mijn verbroken relatie van (7 jaar) wilde mijn ex ook vrienden blijven, dit is van mijn kant uiteindelijk niet gelukt.
Afstand was het enige wat voor mij het beste was, om een eigen leven op te kunnen bouwen, zonder verdriet en steeds toch weer die hoop op meer.
Ik wilde mezelf nog meer teleurstelling besparen.
Ik denk dat je jezelf kwijt geraakt bent, helemaal niet zo gek als je jarenlang "samen" was, en je nu op eigen kracht verder moet.
Ik hoop dan ook dat je jezelf niet voorbij loopt, met het idee dat je sterk moet zijn, en de pijn en het verdriet dan vanzelf wel overgaan, ik denk zomaar dat het beter is voor je verwerking en je toekomst, dat je de gemengde gevoelens die je nu voelt, eens nader onder de loep gaat nemen.
Want je hoeft niet altijd sterk te zijn, dapper te zijn, je komt sterker uit dit alles, wanneer je jezelf weer helemaal teruggevonden hebt.
Dit kost tijd, veel tijd maar het is het dubbel en dwars waard, straks weer te weten, wie je bent, wie je wilt zijn, wat je wilt bereiken in je leven.
Van je afschrijven is al een goed begin, want in je eigen verhaal (in je eigen woorden en gevoelens) staan de antwoorden waar jij iets mee kan.
Ik wens je ontzettend veel sterkte toe, groet Layla

Hoi,

Heb net je verhaal gelezen, komt bekend voor! Ik heb een relatie van 9 jaar achter de rug. Samenwonen, zelfs een huis gebouwd en kleine trouwplannen.
Het is nu 3maanden uit, ik ga zelf het huis afbouwen en wat zij gaat doen weet ik niet. We zijn geen vrienden meer, omdat tijdens de financieel regeling nogal het e.e.a. gebeurt is.

Ja gaat door een aantal fasen, ik merk nu al goed dat ik steeds minder aan haar denk, maar af en toe voel ik me nog ontzettend verdrietig.

Maar verwacht niet dat hij alleen de wereld voor je stillegt. Je familie vrienden doen dat ook. Overal is liefde te vinden, omarm dat zoveel mogelijk.

Ik dook snel het nachtleven in, maar ben nooit onverantwoord geweest ik genoot en geniet van het singleleven. Gewoon lekker huis bouwen, in het weekend vaak op stap, en nieuwe mensen leren kennen.
Natuurlijk is het veel fijner met z'n twee te zijn, maar dat is voorbij. Onderga de fasen, zet jezelf niet onder een te grote druk.

Ik heb een dag nadat ze uitmaakte direct een groot papier gepakt en in mijn huis gehangen. "Ik buig, maar zal niet breken, je kan alleen weer in de hemel komen als je door de hel bent geweest"

Kom op meid, sta voor jezelf!!