Tijdje geleden..
Voel me plots niet het type dat hier ff gaat neerpennen wat ik voel of doormaak. In het begin is het allemaal zo intens en komt het ene gevoel na het andere. Je leest alles door en je houdt eraan vast. Dan komt het moment dat je je ergert aan ieders verhaal. Plots haat je al die verhalen.
Als je al eerder hier elke dag kwam wordt het plotseling minder...Ik zie nog weinig van de personen die hier samen met me dagen vertoefde..Ik hoop dat ze het goed doen. Alhoewel ik hier zelf niet meer zo regelmatig kom en nog weinig over mezelf kwijt wil, gaat het toch niet altijd ok..
Ik heb het nog steeds moeilijk met de dood van mijn broer en vooral ook met de manier waarop mijn ex me liet staan op dat moment. Na vijf maanden is er nog steeds geen dag dat ik niet aan mijn ex denk. Maar niet altijd meer op de manier zoals men het in de beginfase ziet.
Soms haat ik hem..meestal haat ik hem. En op hetzelfde moment vraag ik mezelf af..haat ik hem of haat ik mezelf? Ik analyseer de situatie nog steeds keer op keer. Niet zoals het in het begin was, nee op een andere manier. Toen was er enkel pijn en nog eens pijn. Ik wil kost wat kost proberen te begrijpen wat er toen net gebeurde. En anderzijds wil ik er gewoon niet meer aan denken.
Ik merk dat ik nog steeds vecht tegen dat groot minderwaardigheidsgevoel. Maar hij gaf me dat niet...ik geef het mezelf .
Alleen heeft hij die trap gegeven ergens..