dat ik hier zo snel terug ging zijn op de site..

even de situatie schetsen
Ondertussen zijn we 1 jaar en 10 maand verder, na mister assewhole (zie vorige blogs)...
Ik wil jullie hier geen blaasjes wijsmaken : er gaat geen dag voorbij of ik denk nog aan hem. Dat kan iets stoms zijn (een koffiekop waar ik uit drink, een tafelkleedje dat ik opleg) maar ook iets groters (een liedje op mijn ipod). Hoe dan ook : het is een gedachte die niet meer dan een moment duurt... een "pijntje" zoals ik het zou beschrijven. een steek... even schudden met mijn hoofd. en we kunnen gewoon verder gaan met de dag en ons leven...

In die 22 maand heb ik veel geleerd. We waren inderdaad geen goed koppel blijkbaar. en de tijd heelt alle wonden. Ik heb wijze lessen getrokken..
ik heb geleerd om alleen te zijn => véél minder erg dan ik mij had voorgesteld. De eerste maanden date ik er op los, maar er was niemand zo perfect als mijn ventje. Nu ben ik veel selectiever geworden en besef ik dat mijn ventje helemaal niet goed voor mij was.. Dat er veel betere mannen bestaat!!

bijvoorbeeld een goeie vriend van mij..B genaamd
en jullie horen het al komen...
Eerst waren we gewoon kennissen.. Heel af en toe zagen we elkaar eens. ik moet bekennen, de eerste keer ik hem zag, 3 jaar geleden ging mijn hart meteen sneller slaan. Ik voelde bij wijze van spreken onmiddelijk een klik..maar aangezien op dat moment zowel hij als ik een relatie hadden, bleven we gewoon normaal met elkaar samenwerken in de jeugdbeweging.. zonder meer.
Hij was er ook niet voor mij toen ik het moeilijk had (voornamelijk omdat ik het hem nooit gezegd heb.. hij was gelukkig met zijn vriendin en ik wou daar absoluut niet tussenkomen)...in dat rampenjaar heb ik hem 2 max 3 keer gezien op de werking.
Nu blijkt echter sinds deze zomer dat hij er ook alleen opnieuw voorstaat... en het was hij die de eerste stap gezet heeft om eens als vrienden weg te gaan..
en sindsdien.. sindsdien ben ik tot over mijn over verliefd op hem......
Er gaat geen seconde voorbije of ik denk aan hem... In het begin, toen ik hem steunde om zijn loss te verwerken - (hij hield echt wel van de ex) kon ik het nog verbergen... Maar op een bepaald moment moest ik het gewoon uitschreeuwen !!! alleen.. hij luisterde niet.. of toch niet de manier waarop ik gehoopt had..
en toen puntje bij paaltje kwam.. bleek dat hij me wel tof vond.. als vriendin.. niet meer of niet minder...
Hij was namelijk verliefd op mijn beste vriendin (die - om de soapserie volledig te maken helemaal maar dan ook helemaal niet van hem moet weten)

soit, Hoe ik het gedaan heb? ik weet het niet, maar op een paar dagen/weken tijd heb ik de knop in mijn hoofd kunnen omdraaien.. Hij zou nooit iets voor mij voelen... eerst een beetje afstand gehouden, maar na elkaar een paar keer toevallig tegengekomen te zijn nog eens een paar keer in groep afgesproken.. en elke keer was het fantastisch.. Toen ik die avonden 's avonds opnieuw thuiskwam in een koud zielig eenzaam donker huis moest ik elke keer wel even mijzelf terug bij elkaar rapen... maar ik kan onze vriendschap niet opgeven...beter een beetje van hem, dan niets van hem denk ik dan altijd maar..

en nu komt de clue van het verhaal...
onlangs ben ik door een vriendin aan een vriend van haar gekoppeld. We zijn ondertussen 3 keer samen weggeweest.. we hebben het leuk samen en dolle pret.. maar tot nu toe is het hierbij gebleven.. ik kan ook niet zeggen of er toekomstmuziek inzit. Feit is dat we zeer verschillend zijn. of dat een voordeel of nadeel is weet ik eigenlijk niet goed..
echter sinds B weet heeft van mijn dates gaat hij heel anders met mij om.. het lijkt wel alsof ie jaloers is..maar langst de andere kant geeft ie aan ook nog altijd met mijn vriendin in zijne kop te zitten (die hem nog steeds niet ziet zitten). Anderzijds moedigt hij mij aan om voor de date een verjaardagscadeau te kopen, moedigt hij mij aan om op reis te gaan...

Wat moet ik hier nu mee?
Beeld ik mij die jaloersheid in? interpreteer ik zijn smsjes zoals ik ze zou willen?
Waarom kan ik hem niet vergeten? gisteren hebben we nog een avond samen doorgebracht en het voelt vandaag aan of hand mijn hart en keel gewoon dichtknijpen.. ik denk ook constant aan hem... Ik voel me net een puber !!!!!
Feit is ook als je de date en B met elkaar vergelijkt... je dag en nacht met elkaar aan het vergelijken bent..

Wat moet ik nou?
Hoe pak ik dit aan? ik wil ook niet met die date zijn voeten spelen, hij is zeker geen plan B

iemand en eerlijke en open mening voor mij?