Ik verbaas mezelf erover dat hij nog steeds in mijn hoofd en hart ronddwaalt. Heb 'm sinds 15 mei niet meer gezien, dat is toch wel een behoorlijke tijd.
Die laatste dagen in mei waren we weer heel even 'samen', in every sense of the word en daarna verdween hij tot nooit meer ziens.
Ik houd het hoofd boven water hoor, meer dan dat zelfs. Werk aan mijn carrière, onderneem dingen, geef mezelf schoppen onder mijn kont.
Afgelopen maandag is mijn lieve kat van 15 jaar oud overleden en even behoorlijk hard gegriend, maar mezelf de dag daarna weer herpakt.
Maar hij, hij blijft onderhuids broeien. Mis 'm 's nachts naast me. Mis 't om even mijn dag tegen hem te vertellen. Vraag me af of hij nog aan me denkt. Of hij een ander heeft. En of ze dan leuk is, of - so i hope - een bitch van de opperste orde.
Nog steeds, zelfs na al die maanden, word ik naar wanneer ik vanuit het stoplicht zijn huis zie. Nog steeds speur ik dan om me heen naar een teken van hem en zit ik - just in case - mijn haar goed te doen. Nog steeds zakt mijn hart in mijn schoenzolen wanneer ik zijn auto zie staan.

En ik wil het zo niet meer.

Al die maanden na de breuk kwam en ging hij nog regelmatig en bleef hij verkondigen van me te houden, om me te geven. In retrospect zeggen zijn acties zoveel anders en kan ik soms nog steeds een beetje pissig op mezelf worden dat ik nog steeds zoveel om hem geef terwijl mijn rechten op hem gereduceerd zijn naar 0.

Ik blijf het een raar (en naar) fenomeen vinden, ldvd. Je geeft zoveel om iemand, houdt van iemand die jou in zijn verleden heeft achtergelaten. Stel dat hem iets zou overkomen, hij zou in het ziekenhuis terecht komen of (god forbid) overlijden - ik zou het niet eens weten. Niemand zou me op de hoogte stellen.
Het recht van de ex. Geen.

Ik wil hem ook in het verleden achterlaten. Ik wil door mijn buurtje kunnen karren zonder er iedere keer aan te denken dat hij daar ook woont. Bij het stoplicht kunnen staan en volledig vergeten naar zijn huis te kijken. Thuiskomen van mijn werk en vergeten aan hem te denken. Wakker worden 's nachts en blij zijn dat hij niet naast me ligt.

Ik wil loslaten. Ik wil door. Ik wil weer lachen tot in mijn tenen en me onbezorgd gelukkig voelen. Baal ervan dat ik het maar niet van me af kan schudden.Ben bang dat ik een 'volgende' keer niet zo lichtvoetig meer ergens in zal springen met een nieuwe lief, ik weet nu wat de nasleep kan zijn als het misloopt. En dat is wel heel erg 'mij eigen'. Ik ben altijd voor het grote avontuur gegaan, neus dicht en springen.
Nooit eerder zo pijnlijk terecht gekomen door een vriendje die exit ging. Vind het geen 'fijne vormende' ervaring - al moet de tijd dat natuurlijk nog uitwijzen, zoals altijd met dit soort dingen.

Hij blijft tot dusver een molensteen. Contact of geen contact - aan het gemis heeft het nog weinig veranderd. Er blijft een naar gevoel van binnen, een overwoekerende zwarte wolk van het feit dat elke dag nog steeds een dag zonder hem is.