Praten zouden we gisteren. Over hoe verder. Jij en ik.
Na 4 jaar relatie was het begin december uit. Ik had de stap gezet. Ik voelde dat je veel van me hield, maar je kon er niet echt voor gaan. Je ex spookte nog teveel in je hoofd. Ik was dapper en zei dat je voor me moest gaan of me los moest laten.

Een maand volgde zonder contact. Eind januari hielden we het niet uit. Je wilde me terug. Je miste me, had me nodig. Zo zonder contact wist je niet waar je voor moest vechten. Je miste een maatje. Je miste ons. Je stuurde me veel lieve smsjes.

Ik dacht - misschien naief - het gaat goed komen. Je wilt er weer voor gaan. De eerste dag weer samen. Wat straalde ik! Maar daarna ging het mis. De maand februari voelde ik dat je afstand hield. Je had het telkens te druk. Je zei weinig. En toch als ik bij je was, hield je me vast. Knuffelde me. Zei je dat je van me hield.

Gisteren zouden we eindelijk praten. Ik voelde dat ik zo niet verder kon. Een relatie waarbij je elkaar 5 minuten per dag spreekt en 1 keer per week ziet, hou ik niet vol. Maar zo kende ik je ook niet. Snapte niet waarom je zo deed. Ik wilde praten en samen daarin een weg zoeken. Kijken hoe we - ondanks je drukke werk en je ex- elkaar zouden kunnen helpen daarin. Ik geloofde dat het ons zou lukken...

Gisteren kwam het hoge woord er uit. Je vertelde dat je vorige maand afstand hield..omdat we hadden afgesproken rustig aan te doen. Je wilde me beschermen. Maar je had ook nagedacht. Al je vorige relaties waren uitgegaan omdat je zo met je werk bezig was. En je was bang dat dat met ons ook zou gebeuren. Je kende jezelf te goed en wist dat je niet zou veranderen.Daarom was het beter om te stoppen. Voordat je me nog meer pijn zou doen. Voordat we nu verder zouden gaan en we over drie jaar zouden zeggen dat het niet werkt. Dan zou je je schuldig voelen dat je weer 3 jaar van mijn leven had stilgezet. De grond zakte weg onder mijn voeten.

Aan de andere kant gaf je aan dat je me nodig hebt. Dat je zielsveel van me houdt. Dat je me niet kwijt wilt. Dat ik je gelukkig maak. Dat onze liefde zo sterk voelt. Maar dat je uit liefde voor mij - ik verdien een betere man - wilt stoppen. Dat je je liefde voor mij aan de kant zet, om mij verder leed te besparen. Dat je jezelf daarmee pijn en verdriet doet, maar dat je het beste voor mij wilt. Dat het nu even voor mij pijn doet, maar dat ik het later zou snappen.

Misschien heb je gelijk dat we het niet zouden redden...maar ik geloofde wél in ons..

Ik had het willen proberen..ik was er voor gegaan..

Maar jij stopt met vechten..

Ik heb nog nooit zo zwaar verloren..