Het is al weer een tijdje geleden dat ik hier iets heb neergeschreven. Veel te lang eigenlijk. Veel dingen te doen gehad. Over veel dingen kunnen nadenken, en veel steun gehad van een aantal mensen.

De eerste en misschien wel belangrijkste vraag: Hoe gaat het met me?
Het antwoord daarom is simpel: wisselend. Velen zullen dit antwoord kennen. De ene dag gaat het goed en de andere dag lijkt alles weer van voren af aan te beginnen. Het lijkt zo zinloos allemaal.

De tweede vraag: Hoe gaat het nu met me?
Minder. Ik heb last van een kleine dip. Eigenlijk de hele week al met op en neergaande momenten. Het begint lente te worden, maar ik heb er geen lol aan. De vogeltjes fluiten weer, maar dat is alleen maar buiten. De blaadjes beginnen weer aan de bomen te groeien, maar niet in de bomen van mijn hart. De zon schijnt weer langer, maar ik voel me nog steeds donker.

Ik had het graag anders gezien, maar het is niet zo. Ik weet dat ik al een stuk op weg ben, maar ik denk dat mijn reis nog lang zal duren. De waarheid is, dat ik mijn ex nog steeds mis. Ja, OK. Het is meer dat ik delen van haar mis. Ik mis de dingen die wij samen deden. Ik mis onze gesprekken. Ik mis de tederheid. Raar maar waar. Na 8 maanden mis ik het nog steeds als de dag van gisteren. Ik kijk naar mezelf en ik merk dat ik in die maanden nog geen dag gelukkig ben geweest. Er is nog geen dag geweest, waarin ik niet aan haar heb gedacht. Geen dag waarin ik haar niet in mijn armen heb willen houden en geen dag waarin ik niet haar parfum had willen ruiken. Dat wat eens was, maar nooit meer terug kan komen. En zij? Zij heeft weer een nieuwe relatie. Al weer een half jaar denk ik. Het is moeilijk. Heel erg moeilijk. Ik heb het gevoel alsof ik in mijn eigen klein cirkeltje ben aan het draaien. Ik weet niet precies waarom ik mezelf dit aandoe, want ik doe me dit zelf aan. Ik kan niet anders.

Ik moest dit even kwijt.

Groetjes,
Angelo