Vraag me af of je dit ‘stomme fouten’ moet noemen. De dingen die je deed en de keuzes die je hebt gemaakt, zijn gebeurd zoals jij op dát moment kennelijk ‘nodig had en nodig vond.’ En de dingen die je niet hebt gedaan, voltrokken zich omdat jij er op dat moment niet toe in staat was. Dingen zijn gebeurd zoals het op dat moment voor jou voelde of ‘behoorde te zijn’. En voor hem idem dito.

Zelfinzicht komt voort uit keuzes die je hebt gemaakt en waar je pas achteraf de resultaten en gevolgen van kunt ‘beoordelen’.

Denken dat jij het alleen aan jezelf ‘te danken hebt’ dat het romantische plaatje van een gelukkig leven samen met hem door jouw toedoen in rook is opgegaan, is wel een harde stok om jezelf mee te blijven slaan. Je bent jezelf nu aan het geselen en je mag best wat milder voor jezelf zijn.

Het is vruchtbaar dat je verantwoordelijkheid wenst te nemen voor jouw eigen gedrag in de relatie, maar dat heeft niets met ‘schuld’ te maken. Jullie hebben beiden deze relatie vorm gegeven op de wijze zoals jullie op dat moment ‘in elkaar zaten’. Ook al heb jij dan wellicht, al probeerde je dit niet te doen, een grote claim op hem gelegd wat voor hem als een zware belemmering is gaan voelen, ook hij bleek zo te lezen nogal wat problemen in zijn leven leek te hebben. Wat zich dan weer uitte in zijn negeer-gedrag ten opzichte van jou. Zich dus emotioneel onbereikbaar voor jou maakte. Dus twee partners, die beiden – ieder voor zich - te kampen hebben met persoonlijke issues. En de relatie heeft zich voltrokken vanuit die toestand & vorm.

Gelukkig ben je in staat het één en ander van jezelf te erkennen. Als je ook in staat bent eerlijk naar jezelf te kijken in bovenstaande omschrijving van je gedrag, wellicht besef je uiteindelijk dat de kans dat jij hier vrijwillig zelf uit zou zijn gestapt, waarschijnlijk zeer nihil was. Had hij de relatie niet beëindigd, dan was jij vermoedelijk in dit gedrag vast blijven zitten. Alleen met hem bezig. Uitkijken naar het moment dat je hem weer zou zien, terwijl al ‘het andere’ dat een meerwaarde in je leven oplevert (qua zingeving, ontwikkeling, zelfvertrouwen, ambities), daardoor dus steeds lager blijft ingeschaald.

Als je zegt ‘al je hele leven te vechten om overeind te blijven staan’, dan krijg ik het beeld voor me van iemand die alleen maar bezig is om ‘te overleven’. In die beeldvorming past ook het gevolg dat partners dan, wellicht onbewust en niet allereerst met die intentie, toch als een reddingboei, vangnet of strohalm in jouw leven gaan fungeren. Schept zeer ongelijkwaardige relaties.

In die zin, en het klinkt hard, was deze breuk wellicht het offer dat hard nodig was om jou wakker te schudden. Het voelt misschien niet zo en het is waarschijnlijk tegen de gevestigde adviezen hier in (blijf overeind, hé?! Hou je staande, hoor!), maar omvallen kan ook eens goed zijn. Kan heel functioneel zijn om jezelf eens niet 'vechtend overeind te blijven houden', maar ondergaan wat er gebeurd als je gewoon eens valt. Of er even bij gaat zitten. Je bent flexibeler en buigzamer dan je denkt. Je laten vallen en ophouden met 'overeind blijven staan', kan je weleens een frisse, nieuwe blik geven op oude patronen. Ander point-of-view. Kan je helpen om anders in het leven te gaan staan. Meer vanuit de instelling 'dingen aangaan & ervaren', dan vanuit die constante overlevingsmodus dat je koste-wat-kost, 'staande moet blijven!'.

Ik doe even voorzichtig de aanname, dat je uitspraak ‘niet meer verder te willen’ vooral voortkomt uit jouw verzet en weerstand tegen de pijn en hulpeloosheid die je nu ervaart. Een handvol pillen willen innemen, illustreert in feite vooral het radeloze verlangen ‘om maar van deze ellende af te kunnen zijn’. In slaap vallen en pas wakker worden als ‘alles weer goed is’.

Ook al is deze reactie extreem te noemen, het is een passende en haast logische reactie voor iemand die zichzelf volledig heeft verloren in een partner en relatie. Wanneer je alles in je leven op (de aanwezigheid van) een partner inzet en je hele functioneren, levensgeluk en zingeving van 1 persoon afhankelijk is geworden, dan blijft er van je wereld niet zo heel veel meer over op het moment dat diegene uit je leven verdwijnt. Je wereld lijkt uitzichtloos, doelloos en levenloos. En vermoedelijk, er vanuit gaande dat je Die Ander alle zin, smaak en kleur aan jouw leven liet geven, is er momenteel, begrijpelijk, ook niet zoveel meer over.

Dat is waar je NU dus staat.

Op dit moment, zoals je zelf al schreef, ‘helpt niets’. Logisch, want je ‘alles’ is weg.

De breuk is vers en er komt emotioneel veel op je af. Sta jezelf toe om je ellendig te voelen. Je mag je machteloos voelen en het momenteel ‘even niet zien zitten’. Mijn ervaring is, dat de goedbedoelde adviezen ‘dat je goed voor jezelf moet gaan zorgen’ en ‘jezelf weer op de eerste plaats moet zetten’, in deze fase meestal niets voor mij deden. Uitgeholde termen die krachteloos zijn, omdat het draait om het vlammetje in jezelf die alleen jij weer kan aansteken. Het is helemaal niet erg dat je je er momenteel niet toe kan zetten om ‘goed voor jezelf zorgen’. Hoe geef je dat tenslotte vorm, wanneer je jezelf zo nietig voelt?

Liefdesverdriet, hoe ellendig dan ook, is te behapstukken wanneer je een balans weet te vinden tussen momenten van afleiding en momenten van misère (‘lijden’). De eenzaamheid en troosteloosheid die je na een breuk ten deel vallen, daar kun je niet om heen. Die zijn er, die gaan komen en die zul je hoe dan ook moeten ondergaan.

Ik weet niet of je een lezer bent, maar wat mij enorm heeft geholpen in een periode na een breuk, is mijzelf toeleggen op het lezen over specifieke onderwerpen en thema’s die op mijn gedrag en psyche van toepassing waren (leesvoer dat iets verder gaat dan de Mars-Venus theorie). In plaats van mijzelf gek maken met gedachten over die ex en allerlei betekenissen proberen te vinden voor de gebeurtenissen, probeerde ik meer inzichten te krijgen in mijzelf. Ik voelde me nog steeds ellendig, maar het lezen gaf enig houvast en ook nut, omdat het me toch een excuus gaf om, zij het observerend, ‘met de breuk bezig te zijn’. Alleen vanuit een andere invalshoek, namelijk in nabeschouwing over eigen gedrag.

Als lezen me geen afleiding wist te geven, begroef ik mijzelf in series, documentaires en filmmarathons. Schilderen en tekenen kan ook therapeutisch werken. Maar ik hoor ook dat sommigen de voorkeur hebben om te gaan sporten, wandelen of dansen. Voor een ieder verschillend, met wel als gezamenlijk doel: afleiding vinden, zodat je af en toe die scherpe kantjes van het verdriet niet hoeft te voelen…

Fijn dat je op dit forum je hart kan luchten, er naar je wordt geluisterd en je steun & troost ontvangt. Toch denk ik dat de support die jij nodig hebt, iets dieper en verder zal moeten gaan dan je vertellen ‘goed voor jezelf te zorgen’ en ‘de kracht uit jezelf te gaan halen’. Ik hoop voor jou dat je naast het schrijven hier, ook professionele, kundige begeleiding zal kunnen gaan krijgen om je te gaan helpen helderheid te scheppen in de problematiek waar jij systematisch steeds weer ‘tegenaan loopt’.

Zoals ik Nienke ook al ergens zag schrijven: deze relatie(breuk) is een katalysator voor persoonlijke kwesties die veel en veel dieper liggen en waarschijnlijk naar eerdere ellendige en onverwerkte ervaringen terugvoeren.