Kan niet op een onderwerp komen...
Wil het niet neerschrijven enerzijds omdat ik niet het verkeerde idee wil brengen of mensen wil vervelen met een boel dat klinkt als zelfmedelijden en misschien ook is.
De ene blog sluit niet aan bij de andere maar ergens is er die rode draad. Die rode draad die door al mijn relaties loopt. Alleen weet ik het niet te bundelen. De woorden die ik typ lijken niet aan te sluiten..het gevoel lijk ik niet onder controle te hebben.
Het gaat niet over ldvd..het gaat over het idee, het gevoel, het bizarre "wie ben ik nog en waar ben ik gebleven of is dit gewoon ik". Het wentelen in al de shit die over je ging en het gevoel dat niets het nog kan veranderen. Dus ga me even laten gaan. Ik zal me aan deze blog nog zwaar ergeren maar misschien, als het ergens op papier staat, is er die kans dat ik die deur niet meer dichtgooi..alhoewel ik ze morgen vast netjes sluit.

Geboren als een geutig leuk witblond meisje..weet er zelf natuurlijk nog weinig van maar mijn ma vertelde het me wel. Zat boordevol energie en was erg guitig. Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik een jaartje oud was en mijn ma trouwde mijn pa toen ik vier was. Weet nog dat ik niet zo een held was en vlug bang maar dat ik toch eerder een jongetje was dan een meisje. Zo herinner ik me nog dat we een poesje had gekocht maar ik op de stoel stond omdat ik er zo bang van was. Mijn zus vroeg heel wat aandacht en zat ik het bijzonder onderwijs..mijn broer was flink en sterk. Beetje anders dan ik maar naar mijn gevoel altijd wel even avontuurlijk. Trok meer met mijn broer op dan met mijn zus want vond haar maar een aanstelster.

In de kleuterschool had ik een fijn vriendinnetje..was altijd braaf en keurig. Niet echt naar de zin van een ander meisje dat er ook zat en waar ik best schrik van had.
In het lager onderwijs kwam dit meisje ook in mijn klas zitten en aangezien ik een heel fijn contact had met "haar" vriendinnetje werd ik de zondebok. Mijn vriendinnetje werd uiteindelijk iemand waar ik heel mijn jeugd mee doorging maar hoe het ook draaide of keerde werd ik van het eerste leerjaar al the outcast. Werd fel gepest. Weet nog goed dat ik wel bij iedereen mocht gaan spelen en er heus een heleboel me aardig vonden maar eens terug op school stond niemand meer achter me. Dat ene meisje domineerde enorm en ook al had ik wel een hoop zogenaamde vriendinnetjes en heel wat pret toch was ik altijd op mijn hoede. Want zij kon uitslaan wanneer ze wou en dan stond ik helemaal alleen.

Eenmaal in het middelbaar ging ik met mijn vriendinnetje naar dezelfde school. Raar maar waar net dezelfde situatie daar. Maar het pesten werd erger. Ook in de laatste jaren van de lagere school liet ik me niet doen maar toen zeker niet. Ik verzette me ertegen maar was vanbinnen zo bang. En voelde me ook zo bedrogen want diegenen die me buiten de school zo mochten keerden zich van me af zodra ze op me begonnen te pikken. Het waren niet alleen woorden maar ze waren echt slecht. Iedereen leek mee te doen en het prettig te vinden wat vreemd was want nog steeds buiten de school had ik een superfijn contact met hen.Had natuurlijk ook vriendjes buiten school en ging wild in het "kampen bouwen" met buurmeisjes en jongens.

Na de middenschool ging ik met mijn vriendinnetje naar de kunsthumaniora. Gek genoeg begon daar weer alles van voor af aan. Droeg een beugel en kan niet tellen hoeveel keer de jongens een paard nadeden elke keer ik in de klas iets moest zeggen. Maar had nu meer een vriendenkringetje..Er waren er andere die ook niet zo tot de populaire behoorden dus was nog ok. Eén ding kan ik me nog heel goed herinneren en heeft me veel pijn gedaan. Eén van de kerels van onze klas had een karikatuur van me gemaakt. Iedereen had er om zitten lachen en op één of andere manier kwam het aan mijn oren. Maar hoe pijnlijk dit ook was en er is brak heb ik die jongen aangesproken. Vroeg hem om me die tekening maar een keer te laten zien aangezien hij het aan iedereen had getoond en het toch zo grappig was. Dat durfde ie niet eens..en heb het dus ook nooit gezien. Ik had nog steeds mijn eigen groepje daar dus kon het allemaal wel aan.

Eerste relatie liep op een breuk..was wel pijnlijk maar vooral in die eerste relatie al groeide de jaloezie. Hij had eerst een relatie gehad met mijn vriendinnetje en later met mij maar was nog steeds in die eerste maanden verliefd op haar. Zij was hier helemaal ok mee want zag hem helemaal niet meer zitten en vond het wel fijn nog steeds in dezelfde vriendenkring te verkeren. Maar toch deed het me pijn dat ie juist nog op haar viel. Ik keek toen al enorm naar haar op.

Later leerde ik mijn tweede liefde kennen, ook hij had eerst met mijn vriendinnetje iets (waar zoek ik ze toch) maar zei zag eerder iets in zijn vriend en maande me aan om hem te "versieren". Uiteindelijk niet zo goed voor mijn zelfbeeld natuurlijk want meneer was nog all into her. Maar soit daar kwam ik pas later achter. Zo een drie maand later ongeveer ging mijn lief vreemd met dit vriendinnetje van me. Een zware slag in mijn gezicht. Zij die ik zo vertrouwde ging effe smossen met hem en kwam daarna nog zeggen dat het allemaal zijn schuld was en niet de hare. Terwijl hij drie maanden achter mijn rug achter haar aanliep. Soit toen ging het van kwaad naar erger..nam wat meer afstand van haar en ging voor hem maar gaf ook haar niet op. Maar spijtig genoeg begon het uit te lopen op een gewelddadige relatie. Zijn in totaal twee jaar samen geweest..het eerste jaar was het bedriegen en beliegen...het tweede jaar was het slaan. Maar ik liet me niet doen. Nee nooit liet ik me echt doen ook al voelde ik me zo klein maar kon ook geen afstand nemen. Het slaan werd een teken van liefde, hoe gek het ook klinkt en hoe het me ook raakte. Tot ik naar het ziekenhuis moest was het voor mij echt wel over. Tijdens die laatste periode was ik zwanger van hem geworden. Mijn eigen schuld...ga daar niet om liegen. Dus abortus..iets waar ik het zo zwaar mee heb gehad. Ik zal het nooit vergeten. Never....en als iemand me ooit nog in mijn gezicht durft zeggen dat ik een kindje heb vermoord doe ik echt iets aan. Hij verweet me dit...hij die me kort en klein sloeg..

Derde liefde viel wel mee maar tegen die tijd wantrouwde ik alles en iedereen. Vooral ook vrouwen..had een superlaag zelfbeeld en kon er nergens mee terecht. Toen dit tot een breuk kwam zei ik mijn ma dat ik hulp nodig had. Ik was superjaloers op elke vrouw. Iedereen was wel mooier dan ik. Mijn ma zorgde voor hulp maar later hoorde ik van mijn zus dat ze had gezegd dat het wel normaal was dat het tot een breuk was gekomen als ik zelfs niet meer helder kon denken.

Vierde liefde...vader van mijn dochter. Mooi maar ook hij keek te veel naar meisjes. Er was geen weg meer terug. De eerste ervaring met de therapeut sloeg fel tegen en ben er na twee keer niet meer langs geweest. Toch ging alles nog redelijk goed. Hij mocht doen wat ie wou en wanneer ie wou zolang we het maar niet samen deden. Want gingen we samen op pad en we kwamen langs een mooi meisje kon ik enkel maar zeuren over hoe mooi hij haar vast vond. Ook werd ik dominanter en vervelender. Als ik onzeker was begon ik hem te kwetsen. Als hij huilde wist ik zeker dat ie van me hield. Maar uiteindelijk was dit niet genoeg. Er gebeurde wel meer (gokken en drinken van zijn kant) en na zes jaar was deze relatie ten einde. Had een lieve dochter die hij eigenlijk niet echt wou maar ok. Ik kon het wel zelf de baas. Het enigste dat ik niet verwachtte was dat hij in dezelfde maand dat het tot een breuk kwam zijn vriendin zwanger had gemaakt. Megaslag...zes jaar samen en in dezelfde maand van de breuk iemand anders zwanger?

Toen was ik mezelf helemaal kwijt...voorbij kleine ondeugende guitige meid..
Hard als steen maar bang vanbinnen..
Genoeg voor vandaag..

Wil alleen nog zeggen dat ik dit niet persé heb neergeschreven om een reactie te krijgen of meer inzicht. Heb het neergeschreven omdat het tijd was.