Allereerst bedankt voor jullie lieve reacties op mijn vorige blog. Heb niet iedereen persoonlijk geantwoord maar wil eigenlijk nog wel een paar dingen schrijven. Is misschien voor straks.
Het is ochtend nu..eigenlijk tijd om naar het werk te vertrekken. Weer over de pot gehangen, weer het misselijke gevoel. Tranen bollen nog steeds regelmatig van mijn wangen.
Maar één goede noot..kan terug redelijk goed eten en heb vannacht toch een paar uur geslapen.
Ik heb wat kunnen nadenken over bepaalde reacties van vrienden en mensen hier. Het wordt inderdaad tijd dat ik los laat. Me niet focus op hoe hij misschien ooit op zijn bek gaat gaan maar op mezelf. Maar het is zo moeilijk.
Ik wil niet dat hij gelukkig is. Niet zonder mij althans. Anderzijds was er die laatste maanden voor dit ellendige contact heel veel woede en onbegrip richting hem. Nu met zijn reactie is er plots weer een hoop verdriet. Gaat dit zich dan weer keren in woede? Dat wil ik ook niet...ik wil gewoon dat hij verleden tijd is zoals ik het ben voor hem. Ergens gun ik hem het geluk wel maar wel maar een héél héél klein beetje..
Denk dat er altijd die stille hoop is geweest. Had niet verwacht dat ze zo goed samen zouden zijn. Het geeft me het gevoel of het toch mijn karaktertrekken waren die de doorslag gaven. Anderzijds vind ik zijn reactie zo lullig dat ik me niet kan voorstellen dat het enkel aan mij lag.
Ben zo moe...en meer dan een ietsiepietsie ongelukkig. Ik weet dat het iets beter wordt, ik was het ook net hiervoor. Maar die knauw...ik weet niet of die verdwijnt. Ik weet niet of ik nog afhankelijk wil zijn van iemand anders. Want als je een relatie begint en je er voor gaat neem je altijd dat risico en ligt je geluk altijd een beetje in iemand anders handen.
Probeer te denken aan waarom het weer niet lukte tussen ons. En het was inderdaad geen harmonieuze relatie. Kan niet enkel aan mij hebben gelegen. Hoe komt het dan toch dat het tussen hun wel lekker loopt?
Hij zei ooit "jij, met jou trouw ik ooit".
Nu zegt hij "ik heb geen behoefte aan jou".
Sorry blijf effe vastzitten in dat gevoel..het doet zo verdomd veel pijn. Waarom konden we het niet laten werken? Ben mijn appartement zo beu...alles doet me weer herinneren aan toen...
Ben mezelf zo beu..
En hem? Ach hij..
Lieve amber,
Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Als ik iets kon zeggen waardoor jij jezelf beter zou voelen dan zou ik dat doen! Heel erg zoals het allemaal gelopen is en ja je moet toch vooruit. Het verliezen van iemand op deze manier is erg kwetsbaar en je leid onder een rouwproces. Je moet jezelf ook de tijd gunnen om hier boven op te komen en dit gaat nu eenmaal beetje bij beetje. Dagen gaan nu eenmaal sneller als je wel fun hebt. Dus accepteer dat je tijd nodig hebt om van deze wond te genezen maar probeer jezelf een beetje te sturen door er bewust mee bezig te zijn. Geen depri muziek, geen herinneringen herdenken, niet fantaseren dat hij weer terug komt. Dat werkt vaak het beste! Over een relatie gesproken, nu moet je daar nog helemaal niet aan denken, tuurlijk kan jij weer gewoon een relatie aan over een tijdje. Dan word je weer verliefd en neem jij de les die je van je ex hebt mee naar de volgende. Uit verdriet kom je altijd harder uit!
En misschien heb je er niks aan maar we weten hier allemaal hoe jij je voelt! We zijn er allemaal geweest op ieders eigen manier.
Probeer er een leuke dag van te maken vandaag joh, geef jezelf rust. Waarom ga je vanavond niet even wat leuke lach films huren met een zak chocochips erbij.
Liefs, Leroy
@vraagoverliefde
Ik lust geen chocochips
@amber
Hey Amber,
Ik volg niet zo sterk alle reacties hier op de site en ken dus niet je hele verhaal... Kan wel misschien helpen vanuit mijn eigen ervaring. Herken veel van je gevoelens, sommige liggen al achter mij, andere moeten misschien nog komen. Wat betreft al die moeilijke gevoelens: ik denk dat de enige goede manier om met ze om te gaan is ze toe te laten. Dat is de enige juiste vorm van verwerken vrees ik. Zou zelf soms zo graag iets hebben dat de pijn wegneemt en liefst zo snel mogelijk, maar ik vrees dat er geen korte termijn oplossingen zijn voor liefdesverdriet. Hoe meer je openstaat voor alles wat in je leeft, hoe beter je je verwerkingsproces zal kunnen doorwerken en uiteindelijk afwerken. Al die pijn, frustratie, nostalgie, het hoort er allemaal bij. Maar is soms bij tijden echt verschrikkelijk, dat weet ik, alsof het echt te veel wordt. Maar toch, is een belangrijk proces dat je moet doorworstelen, niet proberen sneller te gaan. Elk gevoel heeft zijn functie en zal je terug 'genezen'. Het zal je als persoon terug heel maken. Maar je kan enkel geduld hebben... iemand waardevol verliezen is echt iets ingrijpend.
Maar volg je gevoel, ween, schrijf, maak je boos, heb verdriet,... en het zal je brengen waar je uiteindelijk moet zijn.
Veel sterkte nog hé