Het gaat even terug niet goed...

Ik was al een hele tijd uit de put gekropen, maar werd er nu terug weer zonder genade ingekeild.

Voor alle duidelijkheid: ik ben over mijn ex heen en zou hem NOOIT meer terugwillen. Ik besef dat de breuk tussen ons iets goed is geweest want ik ging alleen maar ongelukkig worden met zo'n foute man.

Maar nu hoor ik dat hij en zijn vriendin (waar hij mij toendertijd voor heeft laten staan, waarvan ik zelfs vermoed dat hij ermee vreemdging toen wij nog samen waren, maar dit laatste heeft hij nooit willen toegeven) zich hebben verloofd...

Ik begrijp het niet. Ze zijn een dik jaar samen, ze wonen nog niet eens samen... Ook hebben zowel hij als zij geen stabiele job (voor zover ik weet). Zij is de voorbije zomer afgestudeerd, hij heeft al meerdere jobs gehad met grote periodes van werkloosheid tussendoor. Zijn huidige job heeft hij een tweetal maanden...

Alle emoties van onze breuk komen terug boven... vooral omdat hij mij heel lang heeft wijsgemaakt dat hij met mij wilde samenwonen, maar vlak voor onze breuk zei hij dat hij dit opeens niet meer zag zitten. "Ik wil geen typisch huisje-boompje-beestje leven" was zijn uitleg. Ook vond hij trouwen sterk overroepen. Was ook altijd op zoek naar iets nieuws, ook op vlak van vrouwen (zowel mij als zijn vorige ex heeft hij gedumpt voor een andere vrouw). Is dit wel dezelfde man waar ik mee samen ben geweest? Kan iemand zijn leven plots zo beteren? Of hervalt hij vroeg of laat toch terug in oude gewoontes?

Is het gek dat ik hierdoor wel terug een beetje in de put zit? Ik krijg van veel mensen begrip, maar ook anderen (waaronder mijn ouders) zeggen dat het maar eens tijd wordt dat ik mij eroverheen zet... Maar nogmaals: ik ben erover heen. Dit heeft gewoon terug emoties en herinneringen naar boven gebracht die ik liever niet meer terug voelde of zag... Of hebben mijn ouders gelijk, dat dit een teken is dat ik er toch nog niet overheen ben?

Zelf ben ik nog steeds single. Ik kan mij moeilijk openstellen, mede door die pijnlijke breuk. Dit maakt mij ook een beetje boos: omdat ze mij zoveel pijn hebben gedaan zijn zij de grootste reden waarom ik mij niet meer kan openstellen, terwijl het hen zo voor de wind gaat op vlak van liefde. Dan gun ik het ze opeens niet zo hard meer, als ik daaraan denk... Maar aan de andere kant voel ik ook geen haat of boosheid meer naar hen toe, doordat ik over hem heen ben. Het is gewoon even een schok nu... Is dit fout van mij, om mij dit zo aan te trekken?