Ik blijf mijzelf verbazen waar ik sta en wat ik voel.
Ik had en heb nog steeds de verwachting dat die Tsunami van verdriet nog moet komen, maar tot nu toe zijn het meer golfjes die over mij heen spoelen.
En dit verward mij...ik ken mijzelf niet anders dan dat ik alles ten volle doe, ook in deze relatie
Hij was 15 jaar geleden een van mijn grote liefdes, en was dat zeer zeker deze keer ook.
Is het omdat ik op een gegeven moment jaren terug hier toch voor in therepie ben gegaan om op een andere manier in het leven te staan en is dit de pay-off/
Is het omdat we al meerdere keren op dit punt in dit jaar hebben gestaan en ik al vaker huilend van onmacht en pijn ter aarde ben gestort ( gelukkig wel in mijn eentje ;0 ) en is dit al het voorwerk geweest
Is het omdat ik ook inzie dat hij dit echt echt ecth echt niet kan, en dat ik weet dat hij echt wel van mijn houd maar gewoon geen relatie kan opbouwen?

Ach ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat het te behapstukken is, ik ben nog steeds als de dood voor te lang alleen zijn, en vul mijn dagen en avonden.
Ik weet ook uit ervaring dat ik dat zal minderen zodra ik daar aan toe ben.
En het allerbelangrijkste, ik ban de gedachten aan hem en hoe hij zich misschien zou voelen meteen uit mijn hoofd en concentreer mij op mij en hoe ik mij voel en wat ik nodig heb om mij beter te voelen.
Aan hem kan ik toch niets doen.....aan mijzelf des te meer!