Rond één uur vannacht onder de dons gekropen op zoek naar warm en zacht. Mijn hart duwt tegen mijn borst en voelt alsof het ieder moment kan barsten; de scheuren zijn reeds voelbaar. Ik ben hopeloos verward. Op zoek naar antwoorden, duidelijkheid, ... een duwtje in de rug. Een uurtje later zit ik hier bij jullie, vertwijfelend mijn chaos van me weg te schrijven. Bij het lezen van jullie verslagen en dagboeken voelde ik zoveel herkenning. De pijn, de machteloosheid ... de eindeloze flashen, de niet te onderdrukken gedachten ... de wakkerhoudende hersenspinsels ... de steen in je maag, de brok in je keel ... je al dan niet professionele glimlach ... de eindeloze seconden ...
En toch beweert mijn lief dat ze van me houdt ... Liefdesverdriet blijkt ook te kunnen binnen "relaties". We kennen elkaar drie jaar en voel me iedere dag meer en meer alleen in mijn gevoel. In het begin streden we erg veel ... communicatiestoornissen noemden we het. Het voelt alsof alle aandacht naar haar ging en ik vocht om een beetje mezelf te kunnen blijven. De laatste maanden strijden we niet meer ... en ja, ik voel me eenzamer dan ooit. Mijn verzet is weg, mijn doornen verdwenen en daardoor kwetsbaarder dan ooit laat ik gebeuren. ... en het vreemde is, ik, die oh zo krachtige vrouw, heb te weinig kracht om te gaan.