Rond één uur vannacht onder de dons gekropen op zoek naar warm en zacht. Mijn hart duwt tegen mijn borst en voelt alsof het ieder moment kan barsten; de scheuren zijn reeds voelbaar. Ik ben hopeloos verward. Op zoek naar antwoorden, duidelijkheid, ... een duwtje in de rug. Een uurtje later zit ik hier bij jullie, vertwijfelend mijn chaos van me weg te schrijven. Bij het lezen van jullie verslagen en dagboeken voelde ik zoveel herkenning. De pijn, de machteloosheid ... de eindeloze flashen, de niet te onderdrukken gedachten ... de wakkerhoudende hersenspinsels ... de steen in je maag, de brok in je keel ... je al dan niet professionele glimlach ... de eindeloze seconden ...