klinkt misschien raar maar ik word zenuwachtig van jouw blog... bedoel het niet fout he, maar je zet jezelf meteen al zo onder druk lijkt het wel. Relax, kijk het nou eens rustig een tijdje aan bij iemand bij wie je wel kriebels hebt. Het hoeft toch niet meteen een relatie te heten? Je ontmoet elkaar dit weekend na lange tijd weer, het klikt nog steeds, en jij voelt blijkbaar meteen zoiets van shit, snel afstoten, mijn woorden terugnemen, want hij wil misschien wel meer. Terwijl een deel van jou volgens mij, als ik je blogs zo lees, ook best wel weer zou verlangen naar iemand. Want als het je echt niets kon schelen, dan zou je er ook niet mee bezig zijn, met die vraag ben ik immuun voor liefde, toch? Het klinkt alsof jij het wel weer wil, maar er heel bang voor bent, en jezelf meteen afsluit, het is alles of niets. Het kan toch ook rustig, stapje voor stapje, in tussenvormen?

Kunnen jullie elkaar niet rustig gewoon beter leren kennen? Een tijdje daten? Misschien is dat voor jou ook wel DE manier om iemand een beetje dichter bij te laten komen, zonder dat je zelf in paniek schiet bij de gedachte alleen al. Dat er niet meteen vanaf het begin een onwijze druk achter zit, dit is het een of het ander.

Zo, ondertussen heb ik eens met hem gepraat dus wil ik jullie de afloop niet besparen

We gingen eigenlijk afspreken deze week maar het lukte voor hem nogal moeilijk, dus besloten we om maar meteen eens te telefoneren naar elkaar.

Ik vertelde hem direct dat ik blokkeerde, dat het voor mij allemaal wat snel ging en ik niet zeker wist of ik toch al klaar ben voor een relatie... En tot mijn grote verbazing reageerde hij dat hij net hetzelfde voelde! Hij was erg begripvol en zei dat het inderdaad allemaal niet zo makkelijk meer verloopt zoals in de tijd dat we nog pubers waren, hoe ouder je wordt hoe ingewikkelder liefde en relaties zijn... We kwamen tot de conclusie dat we allebei een leuke nacht hebben gehad en dat we onszelf voorlopig niks opleggen.

Oef! Heb ik mij even zorgen gemaakt voor niks nu, vind het wel leuk dat ik hem na al die jaren terug ben tegen gekomen, we kunnen de vriendschap van toen terug wat nieuw leven inblazen en wie weet komt er ooit nog iets van... Maar daar ben ik op dit moment dus nog niet klaar voor.

Ik hoop dat ik hier niet altijd mee ga worstelen, dat wegduwen van als ik voel dat ze te dicht komen en zo... Dan ga ik mijn hele leven single blijven en dat wil ik nu toch ook niet...