Ik ga toch maar even schrijven. Ik moet het even kwijt, denk ik.

Het voelt als iets verkeerds als ik verdrietig ben. Alsof het slecht is, en niet meer mag. Ik, voorstander van 'voel het maar gewoon', trek het niet.
Het gaat echt wel goed met me. Als je het vergelijkt...
Dit gevoel voelt alsof alles weer teniet wordt gedaan. Dat is niet zo, weet ik ook wel. Morgen ben ik weer het vrolijke vogeltje. Hoop ik. Kan er nog niet helemaal op vertrouwen.
Ik zou zo graag mijn hart willen uitschakelen. Een groot slot eromheen. Lukt meestal ook wel. Maar soms, zoals nu... Is het slot niet sterk genoeg? Ben ik niet sterk genoeg? Doe ik niet genoeg mijn best? Of is dit gewoon zoals het gaat... bij mij dan.
Ik heb er vandaag gewoon aan toegegeven. Meestal 'beat' ik zo'n gevoel door mijn lijstjes/klusjes te doen. Negeren. Ik heb het dan niet over een waterval die over me heen stroomt en die niet te stoppen is en die ik ook niet hoef te stoppen. Nee, ik ben gaan zitten. Ik had niet moeten gaan zitten.
Ik snap mijn gevoelens niet... Ik snap ze niet meer. Maar ze zitten er wel...
Volgens mij ben ik aan het instorten. En daar heb ik echt geen tijd voor. Morgen een belangrijke toets waar ik eigenlijk al uren mee bezig had moeten zijn. Ik voel dat instorten niet als ik door en door ga. Het is zoveel. Ik kan zo niet doorgaan eigenlijk. Maar als ik stop, dat is niet te overzien. Dat kan ook niet. Oke, gaat dit nog wel over liefdesverdriet? Het begon ermee maar...

Damn, wat zou ik nu graag in bed gaan liggen en slapen, alleen maar slapen zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz

Oke fuck de herinneringen! Fuck jou! Fuck dit duistere gevoel! Ik ga de mascara van mijn gezicht wassen, mijn asbak leegmaken en leren voor die toets. Ip adressen en modemwaardes in mijn hoofd stampen, lachen om de belachelijke baan waar ik het voor doe. En vooral hard lachen om mezelf, dat ik deze belachelijke baan perse wil hebben

oke!