Hi Zwelgje, je weet vast wel dat ook ik niet lekker in mijn vel zit op het moment. Ik kan me dan ook echt alles voorstellen bij hoe je je voelt. Ik zelf probeer langzamerhand eerlijk tegen mezelf te zijn en me te realiseren dat het nooit meer zo zal worden als het was. Alle mooie herinneringen ten spijt. Deze instelling geeft me weer een beetje adem. Het doet me beseffen dat ik verder moet en ook verder kan, en dat ik niet voor altijd zal blijven hangen in een wereld van ellende en medelijden. Ook probeer ik de goede dingen te koesteren en haar geluk te gunnen. Ik hoop dat jij dit ook zal kunnen.
Het gaat vast niet meteen. Ook ik heb nog vaak dat ik me precies zo voel als jij. En mijn relatie was in lengte nog maar de helft van de jouwe. Maar het feit dat ik momenten heb waarop ik vrede heb met de situatie geeft mij hoop en rust. En wellicht dat er een moment komt waarop ik die rust vast kan houden, en in mijn hoofd al mijn primaire instinctieve rot-emoties niet meer de overhand zullen hebben. Ik ben er nog niet, en jij ook niet (en dat is klote maar niet gek), maar er is genoeg mogelijk en er komt een moment waarop je je liefde los kan laten.
Het is allemaal waarschijnlijk maar een druppel op de gloeiende plaat. En dan nog wel een kleintje ook. Toch hoop ik dat het wel een verfrissend druppeltje zal zijn. Zo een waar je zo'n vitaliserende rilling van krijgt Heel veel sterkte! You'll make it!