Hallo allemaal...

ik zou zo graag positieve inbreng maken voor deze site, maar ik heb gewoon de kracht niet. Na anderhalf jaar voel ik dat ook mijn vrienden al het mogelijke hebben gedaan, en ik wil ze niet meer belasten met mijn probleem, dat alsmaar groter blijkt te worden. Ik ga hier nu neerschrijven wat mij allemaal tegenhoud om gelukkig te zijn, en misschien past het niet helemaal op deze site want ldvd is er maar een - belangrijk - onderdeel van denk ik.

Tijdens mijn jeugd heb ik denk ik een verkeerd vrouwbeeld gekregen. Mijn hele jeugd zat ik thuis met een overbeschermende, mentaal zieke en drinkende moeder, en buiten 1 beste vriend heb ik nooit iemand uitgenodigd. Mijn eerste intiem contact met vrouwen was dan ook pas toen ik op de universiteit zat, en toen ik op erasmus ging (samen met mijn beste vriend) ontplooide ik helemaal op sociaal vlak. Had enorme projecten, vrouwen vielen voor mij echt waar. Maar ik zat met een blockage op sexueel vlak. Ik heb nee moeten zeggen tegen minstens twintig vrouwen, omdat ik me niet kon ontspannen eenmaal het ging gebeuren (en nee ik ben niet homo of zo want van zodra ik terug alleen was fantaseerde ik over al deze vrouwen en wat had kunnen gebeuren).

Ik ging werken na mijn studies, maar had teveel reisdromen, was niet serieus genoeg en werd na een half jaar ontslagen... Toen had ik al een eerste twijfelperiode... wat te doen met mijn leven??? Ik deed toen tijdelijk een fysische job - verhuizer - die mij wel goed deed voelen... Ik leefde toen 100% in brussel, gidste vele buitenlandse bezoekers rond, ik was toen gelukkig maar ik miste toch een beroep, een roeping. Toen ontmoette ik mijn ex dus, zij was net geland uit canada en ik 'ontvoerde' haar naar mijn buurt in de stad, naar mijn vrienden en familie, waar zij een jaar zou blijven. Op sexueel vlak was het even een getwijfel, maar zij moest gewoon zeggen 'get over it' en ze lachte ermee, en ploef het was allemaal of ik had nooit die problemen gekend en ik voelde mij eindelijk man. Maar ik moest toen iets nieuws doen... en mijn beste vriend had toen een fantastisch master programma gevonden... ik zou naar drie europese landen en china gaan en het leek erop dat dit een echte aanleiding tot een beroep zou zijn aangezien de opleiding iets praktischer leek. Het waren weken getwijfel (ook omdat ik mij voor deze studie diep in de schulden moest steken door een lening aan te gaan) en zij zei me nog dat dit diploma geen echte meerwaarde op de jobmarkt zou hebben maar ik geloofde haar niet en vertrok toch... dat hele jaar dat ik in spanje en portugal en zij in belgie zat hadden we dus een afstandsrelatie met regelmatige periodes samen, de spannendheid zat er volop in het was een heel avontuur.

Na een jaar was ik terug thuis met haar, verliefder dan ooit, maar toen gebeurde het dus (weten jullie al). Zij moest terug naar haar continent, ik moest naar china... we werden dus op onnatuurlijke manier uiteengerukt. Ik wilde haar zo graag bezoeken, en ik had eigenlijk kunnen gaan, maar ik hield voet bij stuk dat ik zou gaan met mijn diploma in mijn hand en niet voor een bezoekje.. dit was mijn grootste fout... Daarna is onze relatie over de afstand dus stukgelopen na een half jaar apart, door een resem misverstanden, slechte communicatie via email... haar beeld over mij was veranderd... ik was ook teveel een wereldreizeiger, een onverantwoordelijk iemand en te extreem persoon voor haar... maar juist op dat moment had ik eigenlijk genoeg van al die reizen, en wilde ik niet liever wat zijn wat zij zocht in een man en haar stabiliteit geven. Ik viel toen in mijn depressie, zat nog vaster met mijn eindwerk, en bij aan het afwerken in noorwegen wat twee maand had moeten duren deed ik er tien maand over. Dus mijn reis naar canada was een jaar te laat, en ze was teruggekeerd met haar ex die haar wel die dagelijkse stabiltiteit bood, dat wat ik haar ook had kunnen geven maar wat ze niet geloofde...

Nu ben ik dus terug. Ik doe terug dezelfde verhuizersjob als voor de studies... Ik weet totaal niet meer wat ik wil, want ik heb mij zo lang een leven als man van haar voorgesteld, dat ik ben vergeten wat ik wou. Uiteindelijk heb ik tijdens die studies ook gewoon mijn beste vriend gevolgd en ze had in feite dus toch gelijk dat deze studies mij niet verder zouden helpen want in feite geven ze echt geen meerwaarde... Als ik nog denk aan wat ik vroeger leuk had gevonden, de wereld rondzeilen en zo, krijg ik enorme schuldgevoelens want dat is de onverantwoordelijkheid die zij zo slecht vond aan mij. En omdat we op onnatuurlijke wijze uiteen zijn gerukt, en al anderhalf jaar geen goeie afstandscommunicatie hebben gehad heb ik nog altijd hoop... dat we ooit terug kunnen samenkomen als ik een leven leid dat in zekere mate nog compatibel blijft met het hare... ik probeer dus een serieuze job te vinden - dus niet reisgids in antarctica. Maar ik weet dat ik vroeger toch enorm veel ambitie had, wilde ideen, maar die zie ik nu als keuzes die mij enkel nog verder van haar verwijderen... Maar nu ben ik dus al mijn vroegere passies en interesses kwijt, die chaotische periode heeft al mijn kennis die ik had opgebouwd doorheen de jaren persies doorheen gehaald. Ik ben van niks meer zeker. In feite blijft haar spook in mijn geest mij in haar greep houden...

Ik wil zo graag terug kunnen proberen iets - al is het eerst gewoon vriendschap- op te bouwen met haar, zonder spanning... en wie weet wat zou ervan kunnen komen... Ik besef natuurlijk wel dat ik moet respecteren wat zij wil. Ik kan ook niet verder gaan met iemand anders, want ik kan niemand geven wat ik aan haar had willen geven... plus ik heb ondertussen wel met een aantal vrouwen geprobeerd en het is nooit gelukt... ben qua vrouwen weer al mijn zelfvertrouwen kwijt, en ik wil er zelfs niet eens iets aan doen want ik zie dat eigenlijk als een middel om haar nooit te kunnen bedriegen... en iemand anders zou mij weer van haar verwijderen... Ik zit op dat vlak dus enorm in de knoop, en wat een normaal mens zou doen is zich storten op het werk maar ik ben dus (buiten het af en toe verhuizen) werk en passieloos... Het is elke dag een twee uren lang gevecht om uit mijn bed te geraken.

Voorts ben ik nog enorm in de war, omdat ik mij sinds die wereldreizen en vooral de laatste naar de nieuwe wereld mij niet meer kan thuisvoelen. Ik had mij helemaal voorbereid op de stap naar canada... en dan terugkomen naar dit kleine landje in de oude wereld in mijn ouderlijke huis (ben nu ook al mijn zelfstandigheid kwijt) voel ik mij zoals dat ik een enorme stap achteruit heb gezet. Plus mijn huis, vrienden, familie en buurt zijn ook allemaal de hare geworden tijdens haar tijd hier en heel mijn oude leven is in feite een lege decor dat zij hier heeft achtergelaten. Ik weet niet meer waar ik naartoe wil... Ik weet niet wat mijn redenen moeten zijn om in een land te gaan wonen. Ben heel de voeling met mijn thuisland kwijt hoewel ik hier ben opgegroeid. Moet ik nu kiezen om ergens te gaan wonen voor personen (zoals hier voor mijn familie, canada voor mijn ex) , voor het land zelf (heb geen voorkeuren meer in de wereld, ik vind dat ik overal zou kunnen leven, of voor de job (ik weet ook niet wat ik wil doen)...

Oei, weeral een hele boterham... ik ben zo enorm in de war en depressief... met momenten vecht ik echt, maar ik voel dat het een combinatie is van carrierecrisis, liefdesverdriet, een sexueel probleem ivm zelfvertrouwen, en ontworteling van de wereld. Daardoor ben ik al mijn referenties kwijt en het leven lijkt met te kort om die terug te vinden...