Mijn vrouw kwam gisteren thuis, we hadden een verhelderend gesprek. Nee, een waardig afscheid kon ze niet opbrengen, ze beweert steeds dat ze niet veranderd is, alleen haar gevoelens voor mij, zijzelf niet. Het gaf me wel rust, dat ze niet opeens in een monster is veranderd. Maar neemt niet weg dat ik me eerst wel zo voelde. We hebben goed uitgepraat, emoties getoond, dat ik wel degelijk belangrijk ben, nog steeds, dat die 18 jaar samenzijn niet voor niets is geweest, dat ik nog steeds een belangrijke plek heb. Ze heeft steeds over dat voor de rest niets in veranderd, voor haar niet tenminste. Maar ik heb wel aangegeven dat het voor mij alles is veranderd, mijn belangrijkste in mijn leven heeft een ander, of ze besefte wat voor een impact dat voor me heeft gehad. Langzaam maar zeker dringt het tot haar door, omdat ik steeds de spiegel voor haar heb gehouden, niet altijd even leuk, ik probeerde het voorzichtig te brengen. Anders schiet ze in de verdediging, in de stress. En steeds aangegeven dat ik naar oplossingen probeer te zoeken, dat de kinderen haar missen. Niet als verwijt, maar dat ze bijvoorbeeld vaker naar huis mag bellen, de kinderen willen haar aanwezigheid, haar zien, haar stem horen. Dat ze enorm belangrijk is voor het gezin, ze zei namelijk steeds dat ik er toch ben? Ik heb haar moeten overtuigen dat zij ook een enorm belangrijke rol speelt voor de kinderen, moest het expliciet aangeven, zodat ze ons niet als een last gaat zien, maar dat wij haar graag willen zien, fijn vinden als ze er gewoon is. Eigenlijk niet normaal, alsof ik tegen een vreemde praat, maar ben blij dat het langzaam een beetje tot haar is doorgedrongen.
Dat ze ons nog belangrijk vind, dat blijkt wel uit het gesprek, ook dat ze eerst niet genoeg besefte dat wij hieronder lijden, veel pijn voelen, ook de kinderen. Door tijdens het gesprek mijn gevoelens te uiten, de situatie thuis uit te leggen, zo voorzichtig mogelijk, begint het langzamerhand tot haar door te dringen. Ik vraag enkel om begrip, dat ze meer rekening met ons moet houden, met mij, maar zeker ook met onze dierbare kinderen. En dat begint langzamerhand te komen, we hebben tot nu toe afgesproken dat ik frustraties niet opkrop, en gelijk met haar bespreek, om uitbarstingen zoals het keukenmesje te voorkomen. En een nachtje over slaap om te voorkomen dat ik te emo word.
Ik voel me opgelucht, opgelucht dat haar begrip, geweten beetje terug is gekomen, zonder ervoor te willen vluchten en alleen maar aan zichzelf te denken. Maar er is nog een hele lange weg te gaan, ze heeft namelijk continue over dat ze vrijheid wil, dat ze zo in elkaar zit, niet door mij gedwongen wil voelen om bepaalde dingen te doen. Het probleem is wel dat ze veel minder voor ons gezin doet dan vroeger, dat steekt mij het meest. En die vrijheid blijheid, ik heb wel aangegeven dat we eenmaal verantwoordelijkheden hebben, jegens kinderen, familie en vrienden. Ik kan toch ook niet zeggen dat ik nu voor vrijheid kies en alles achter me laat en naar Australië ofzo emigreer? Bij haar heeft vrijheid zoveel prioriteit dat ze zelfs haar verantwoordelijkheden niet meer wil dragen. Vrijheid ok, maar een mens heeft ook verantwoordelijkheden, ze heeft ooit voor het huwelijk en de kinderen gekozen, daar hoort verantwoordelijkheid bij, je hoort er rekening mee te houden. Maar dit was een brug te ver voor haar, deed pijn in haar oren, voelde bij haar als verwijt dat ze niet verantwoordelijk zou zijn. Maar op dit moment is het zo, alleen ziet ze het niet echt, verblind door verliefdheid, die roze wolk.
Maar al met al ben ik erg tevreden over het gesprek, toch gelukt om meer respect en begrip voor elkaar te kweken, en stap voor stap komt het besef en begrip een beetje terug, wat ze eigenlijk nu aan het doen is en wat voor impact dat voor ons allemaal heeft.
En ik heb vanochtend ontdekt dat het fijne keukenmesje weer terug is, hoe ironisch, alsof alles nu weer verder kan gaan, zonder elkaar in de weg te zitten, soort berusting weer.
En nu moet ik inhouden om niet in 1 keer teveel van haar te willen, ben allang blij dat ze inziet wat ze doet, meer begrip. En dat ik haar ook meer begrijp, dat ik wel belangrijk voor haar ben geweest, dat 16 jaar huwelijk, kan ik het een plekje in mijn hart geven. Begrijp me niet verkeerd, zij heeft er nog steeds moeite mee, die spiegel was heel erg confronterend, en ze sputterde enorm tegen, maar ik stelde oplossingen voor, en daar stond ze gelukkig wel meer voor open, zolang ze zelf maar niet teveel moeite hoeft te doen. Ze is nog steeds veel egoïstischer dan voorheen, maar haar begrip en geweten is een klein beetje terug, mijn dag is weer goed, is tenminste een lichtpuntje, ook al is dat heel erg klein. Kleiner dan een stom keukenmesje

Thanks folks, voor het lezen van mijn verhaal, ik waardeer het enorm, heeft mij enorm geholpen

Groetjes,

Mr Bean