Allereerst enorm bedankt voor jullie tijd, woorden en steun, zonder jullie tips en deze site was ik er allang onderdoor gegaan!
Was gisterochtend inderdaad boos op haar, was wat bot en kreeg ruzie met haar. Ze belde met die ander terwijl ze net mijn mailtje heeft gelezen waarin ik aangegeven had dat ik boos ben en mijn hart tijdelijk op pauze zet voor haar! Zij gaf daarop aan dat ze dan in haar vrijheid beknot voelt, hoe ik me voel kon haar niets schelen. Ze heeft gelijk gezegd dat ze dan straks gelijk weg zou gaan, dat ik haar weggejaagd heb, en dat we het familie etentje gisteravond zonder haar moest doen. Hoe gemeen! Door de woordenwisseling en haar afwezigheid zie ik mijn kinderen ongelukkig worden, vooral de oudste. Ik heb met hem een eindje gereden in de auto en gevraagd wat er aan mankeert. Met tranen in de ogen van ons beide heeft hij verteld dat hij bang was dat we gingen scheiden, kinderen zijn ook niet gek, ze voelen toch ook dat de laatste tijd niet pluis is? Heeft mijn vrouw daar wat aan gedaan? Totaal niet, ze zit nog steeds in haar roze wolk, laat op deze manier zelfs haar kinderen in de steek. Ik heb haar mijn gesprek met de oudste zoon verteld, met tranen in de ogen, over dat hij en de andere kinderen bezorgd maken, dat ze dachten dat we gingen scheiden. Maar ik heb hem gerustgesteld, dat we problemen hebben maar nog niet aan scheiding hebben gedacht. Ik heb mijn zoon verteld dat ik 100% voor altijd zal inzetten voor mamma en jullie (de kids), dat ik hen voor altijd trouw zal blijven, dat als het aan mij ligt alles zal doen om scheiding te voorkomen. Nadat ik mijn vrouw met tranen in de ogen over dit gesprek heb verteld, dat de kinderen op dit moment verdriet voelen, dat dat niet mijn mening is maar dat het een feit is, heeft ze ondanks haar roze wolk kunnen opbrengen om wel naar het familie etentje te gaan.
Jullie hadden moeten zien hoe de kinderen opleefden, ik natuurlijk ook wel, we gingen samen boodschappen doen en daarna naar het familie etentje, alsof er niets is gebeurd, samen met schoonmoeder. Als 1 gezin, met pappa EN mamma, het is zo mooi om te zien hoe de kinderen opleefden. Mijn 2 lieve dochters gingen op de terugweg zelfs zingen, de laatste tijd nooit zo gelukkig gezien. Maar des te hard de domper daarna kwam, ze heeft gelijk een overnachting met die andere man gepland, ze gunt mij en de kinderen niet eens een leuke familie avond. Je ziet de gezichten van de kids al, zo van: "Waar gaat mamma heen, wanneer komt ze terug?". Het was zoooooo hartverscheurend, met tranen in de ogen ben ik dit aan het schrijven. Ze had ons het gevoel gegeven weer compleet te zijn, zoals vanouds, het was zoo mooi, maar van korte duur. We zitten weer thuis zonder mamma, incompleet. Ze beweert wel als ik weer werk dat ze vaker thuis zal zijn, maar ik zie dat niet gebeuren, haar hart is niet meer thuis. Ik moet maar thuis zien te redden, liet haar net in de mail weten dat haar afwezigheid niet alleen mij pijn doet, maar ook onze kinderen. Haar kinderen zijn haar nr. 1, ik nr.2, is dit in haar roze wolk nog het geval? Ik voel van niet, wij zijn allemaal een plaats opgeschoven.
Aan de andere kant weet ik zeker dat deze roze wolk een keer overwaait, maar ondertussen hebben ik en de kids meeste pijn die we ooit hebben gehad. Ik heb de kinderen nog niet verteld dat zij een ander heeft, alleen dat we nu moeilijk hebben. Ik kon het de kinderen niet aandoen. Bescherm ik haar hiermee? Want eigenlijk wil ik stiekum in geloven dat deze roze wolk wel een keer overwaait en dat ze weer met heel haar hart terugkomt, maar zeker weten doe ik niet, ik wil alleen geloof en hoop hieruit putten, doet dan minder pijn. Haar haten doet nog meer pijn, pijn dat ze op dit moment niet verdient, maar gezien haar verleden, lieve vrouw en mamma wil ik haar soms het voordeel van de twijfel geven.
Deze pijn heb ik haar net ook gemaild, kon het niet laten, ben niet meer bang dat ze boos wordt, ze heeft het recht niet om onze pijn te negeren!
Ik heb zoooooooooooooo'n pijn, we hebben zoveel meegemaakt, zoveel lief en leed, samen 4 kinderen, in 1 keer onbelangrijk door een roze wolk, hoe gemeen kan de wereld soms zijn! Ik wil het uitschreeuwen, moet mezelf weer oprapen, al het levensenergie is uit mij gezogen, wil en kan soms niet verder, het is 5 dubbel zo pijnlijk als je 4 kinderen hebt, pijn bij jezelf, pijn voor ieder van onze 4 kinderen. Afleiding helpt slechts tijdelijk, uiteindelijk moet ik mijn hart weer ontmoeten, doet zo'n pijn, kan alleen opgelost worden als ze weer terugkomt, als we allemaal gelukkig worden.
Hoe lang duurt het voordat de roze wolk overwaait, maanden, jaren? Roze wolken duren toch meestal niet langer dan een paar maanden? Hoe lang moeten we dit nog verdragen? Hoe lang houd ik dit nog vol? Heb ik nog energie voor mijn werk? Hoeveel liefdeloosheid van haar kant kan ik nog aan?
We hebben afgesproken dit effe een paar maanden te laten rusten, daarna gaan we verder kijken. Voor haar is het gemakkelijk, ze zit dan in de roze wolk. Maar ik zit dan een paar maanden in hel, zo ook de kinderen! Moet ik inderdaad een paar maanden afwachten? Als ik afwacht, voelt ze de gevolgen nog niet, kan ze lekker doorgaan in die roze wolk, moet ik juist niet afwachten? Afwachten doe ik nu alleen in de hoop dat het goedkomt, is door het afwachten dat haar roze wolk nog langer duurt? Ik wil de kinderen ook beschermen, afwachten als mijn zaak goed draait en we beiden beetje bij zinnen zijn lijkt me verstandiger, maar ondertussen ga ik van binnen kapot!
Hoe kan ze zooo veranderd zijn? Ik hou het voorlopig op midlife crisis, maar dat mag nooit een excuus zijn om iemand zo pijn te doen, inclusief je eigen kinderen? Moet ik dit al aan mijn kinderen, vrienden en familie doorgeven, dat ze een ander heeft? Of maakt het alleen maar erger?