Hoi mr Bean,

Hoe herkenbaar wat je schrijft, zoals je vrouw reageert. Nooit echt gelukkig te zijn geweest, die ander is de ware, voorlopig nog niet willen scheiden omdat ze daarmee rekening met jou wilt houden..... In de zelfde strekking hoorde ik die woorden van mijn man. (tegen mij heeft hij toen gezegd, dat hij beter niet met mij was getrouwd, altijd had getwijfeld, HIJ nu aan de beurt was etc. zoals ik in mijn blogs heb beschreven). En relatie therapie had geen zin volgens hem, hij wilde het niet eens proberen. En helaas deze beslissing te vroeg voor mij kwam, omdat ik nog herstellende was van een burn out. Voor mij was het beter geweest dat zijn beslissing (want het was ZIJN beslissing), een jaar later was gekomen, omdat ik me dan beter staande zou kunnen houden.

En ook heel herkenbaar zoals jouw reactie nu is: je voelt je beter, gelukkiger, voor jezelf willen kiezen omdat je van die twijfel, die door haar werd gezaaid verlost bent. En ik heb toen ook gezegd: nooit weer die twijfel! Juist die twijfel maakt dat je volledig lamgeslagen bent, hoop houdt. Ik was klaar met hem (dacht ik) totdat hij eindelijk van zijn roze wolk was afgedonderd, en hij de persoon werd zoals ik hem altijd had gekend. Nu wij 3 jaar verder zijn, en wij soms nog gesprekken hebben over die periode zegt hij ook, dat het toen wel zijn waarheid was (heb ik ooit eens gezegd in mijn blog, het was ZIJN waarheid, niet DE waarheid). Hij kon toen niet anders en we zijn heel diep gegaan, advocaten etc. En ik was er van overtuigd dat ik hem niet meer wilde, voelde weinig verdriet nog, en had vrede met mijn nieuwe toekomst. De rust voor de kinderen, de rust voor mezelf, en geen rekening meer met hem te hoeven houden. Totdat die roze wolk uit elkaar spatte, hij uiteindelijk zichzelf weer was, toen ging mijn hart ook weer open. Want ik bleek nog steeds gevoelens voor hem te hebben, had ze alleen niet meer toegelaten. En mr Bean, mocht het ooit wel zover komen, dat je vrouw ooit tot inzicht gaat komen, onthoudt dan, dat deze periode altijd bespreekbaar dient te zijn. dat zij niet kan zeggen: dat is voorbij, we hebben het er niet meer over. Want soms komt er iets boven drijven, een stukje verdriet of soms toch nog vragen. Mijn man kunnen gelukkig alles bespreken, hij begint zelfs niet te zuchten als ik het er over heb. Vorige week hebben mijn man en ik nog een gesprek gehad, voor mij eigenlijk een soort afsluitend gesprek. Nu pas kan ik zeggen, ja ik ben nu klaar met die rot periode, 3 jaar later.

Geniet van je kids mr Bean, en wees eerlijk tegen hun. Als ze vragen hebben, gewoon eerlijk beantwoorden. Ik heb destijds geëist dat mijn man de kids ging inlichten, wat we gezamenlijk, met z'n 5en aan de keukentafel hebben gedaan. Mijn jongste en oudste moesten huilen, de middelste was bikkelhard voor zichzelf. Doordat ik de reactie van de kids zag, kon ik op situaties inspelen (scholen ingelicht, mentor benadert, zodat er meteen aan de bel getrokken kon worden, als een kind anders deed of reageerde dan normaal). Dus wees eerlijk, zodat je niet hoeft te liegen, want kinderen voelen echt wel aan dat er een vreemde sfeer hangt. En heeft je vrouw daar problemen mee? Deze situatie is haar keuze geweest ze zal er mee moeten dealen. Familie of vrienden die moeilijk gaan doen? Haar probleem, niet de jouwe! Je dagen komen ongetwijfeld met ups en downs, maar dat geeft niet! Dat mag, je moet tijd hebben om te kunnen rouwen, om een periode te kunnen afsluiten. Boos zijn mag, en ook vrolijk zijn. Gelukkig heb je deze site gevonden

Het gaat je lukken mr Bean, ik lees uit je blog dat je sterkere ik naar boven is gekomen. Hervind je eigen persoonlijkheid weer, die heb je een lange tijd verwaarloosd.

Liefs van Odie

Hallo Mr. Bean,

Ik heb je verhalen gelezen en leef met je mee. Je bent een eerlijke en gevoelige man.
Ook fijn om te horen dat jullie een open en eerlijk gesprek hebben gehad, voor een goede verwerking is zo'n gesprek noodzakelijk, je kunt nu gaan verwerken.
Graag wil ik je toch wat uit mijn eigen ervaring meegeven. Ik heb het idee dat je nu vooral vanuit je verstand (ego) je problemen te lijf gaat en dat je daardoor een muur om je hart aan het bouwen bent. Om jezelf te beschermen is dat een methode maar je moet ook je gevoelens, je pijnen doorleven want anders krijg je dat vroeg of laat op je brood.
Ikzelf heb na mijn scheiding (2203), na een relatie van 21 jaar, mijn gevoelens in mijn onderbewuste weggestopt en puur vanuit mijn verstand mijn leven voortgezet. Ik heb een prachttijd gehad, veel lol gemaakt en veel vriendinnen gehad. Vorig jaar trof ik mijn vriendin (nu mijn ex-vriendin) en dat bleek de liefde van mijn leven te zijn. De relatie met haar heeft mijn 'muurtje' om mijn hart afgebroken en ik ging meer en meer vanuit mijn hart te werk, ik stelde mij weer kwetsbaar op. De relatie is sinds november vorig jaar ten einde en ik ben nog steeds aan het verwerken, want wat blijkt...Al die tijd dat ik vanuit mijn ego te werk ging heb ik dus geen pijn verwerkt en dat moet ik nu alsnog doen. Dubbel zo hard en dubbel zo moeilijk! Bespaar je die ellende en doorleef je pijn zodat je over een tijdje helemaal 'leeg' bent en opnieuw kunt beginnen. Ik hoop van harte dat je er in gaat slagen en dat je weer opnieuw geluk zult vinden.

BlueEyes

Goed zo, boosheid en je eigen kracht terugvinden dat is het begin van de verwerking en het begin van een nieuwe start voor jezelf en je kids.
Ik denk zomaar dat deze boosheid je vreemd is, omdat je haar jarenlang op handen hebt gedragen maar daarmee jezelf bent verloren.
Maar gelukkig niet helemaal want je hebt je wilskracht nog en dat zal je grote kracht gaan worden.
Boosheid in jou situatie kan ik dan ook ontzettend goed begrijpen, hiermee kun je de bagage gaan ordenen maar naast boosheid mag ook plek zijn voor verdriet.
Want haar doen en laten nu, doen jou uiteraard wel enorm veel verdriet.
Het ligt niet aan jou mr bean maar aan haar, dit is haar deel en haar keuze.
Jij kunt daar momenteel verder helemaal niets meer mee, hoe naar het ook klinkt.
Je hebt een goed gesprek met haar achter de rug, waarin je eerlijk je mening hebt gezegd, petje af!!!!!! Dat je dit nog hebt kunnen opbrengen - respect man!
Ga eerst verwerken, en je bent nog lang NIET toe aan de geraniums!
Ook voor jou is een stuk geluk weggelegd, en wie weet hoe ontzettend opgelucht je straks bent dat je niet meer "geleefd" wordt door haar!
Zij zegt dat ze geleefd werd maar in werkelijkheid werd JIJ geleefd en niet zij want ze deed toch haar eigen ding, al die tijd.
Je lijkt me een prima vent, gevoelig en eerlijk en nog eens trouw ook, dus benut deze periode voor jezelf en je kids.
Het kan best zo gaan dat je vrouw over een poosje merkt dat het gras daar bij hem toch niet zo groen is dan het de eerste periode leek) ze zal dan met hangende pootjes terugkomen, en dan is het aan jou of je dit nog een kans wilt geven of niet.
Ze is nu zichzelf helemaal verloren, al ziet ze dit momenteel totaal niet zo.
Maar dat wil niet zeggen dat jij niet kunt gaan verwerken en een eigen leven op kunt gaan bouwen, samen met je kids.
Dit was immers haar keuze en ze gaf jou hierin geen keuze maar een mededeling.
Eigenwaarde, eigenwaarde en eigenwaarde!!!!!!!!
Dit verdriet verdien je niet.
Nu niet, nooit niet!
En idd, de vogeltjes fluiten ook heel mooi, de zon schijnt en over een tijdje schijnt ook jou hart weer!
Zeker weten, kop op en ga voor jezelf en je kids, want zij gaat ook voor zichzelf.
En tegen de tijd dat ze toch inziet dat ze dit alles verkeerd heeft aangepakt en ze gaat beseffen dat ze met jou en haar kids al het geluk al had, dan is het wie dan leeft wie dan zorgt.
Voor nu kun je niets anders doen, dan je eigen weg te zoeken in dit alles.
Ik hoop dat je kinderen hierin ook opgevangen worden, want deze situatie zal ze niet ontgaan.

Sterkte met alles, groetjes Layla