Start › Blogs › Moerbei's blog

Moet het eerst slechter gaan voor het beter gaat?

afbeelding van Moerbei
Ma, 09/01/2012 - 12:15 — Moerbei

De laatste dagen loop ik hem zo verschrikkelijk te missen. Tot in mijn tenen.
Af en toe zo'n misselijk gevoel wat door me heenstroomt. De neiging om hem te vragen, mis je mij ook? Ik weet het namelijk niet.
En ja...je had je redenen om eruit te stappen. Ik begrijp ze, ze zijn reeel, ik ben het er rationeel gezien zelfs mee eens dus deze vraag heeft totaal geen toegevoegde waarde, maar mijn god wat mis ik je. Wat mis ik je in mijn leven, wat een leegte laat je achter.
Mis je mij ook?
Vind zelfs een 'nee' goed genoeg lief, als deze oprecht is, want dan kan ik mezelf wellicht een schop onder mijn kont geven.
Het niet weten is verschrikkelijk. Het geen contact is verschrikkelijk.
Alsof er een deel van me geamputeert is.
Maar...er is geen contact...en ik wil het niet meer zelf opnemen.
En zo vecht ik maar verder met mezelf en probeer ik door te lopen met loodzware schoenen van gemis en een gat in mijn hart.

Ma, 09/01/2012 - 12:36 — Senzy
afbeelding van Senzy

o, wat is dat naar he... je

o, wat is dat naar he... je voelt je soms af en toe beter maar dat wordt dan weer afgestraft met een aantal dagen behoorlijk ellendig gevoel. Of misschien moeten we het andersom bekijken: een paar waardeloze dagen worden beloond met een paar dagen goed gevoel?
Hoe dan ook, zo ellendig om iemand zo te missen. En vanuit ervaring kan ik zeggen dat contact het niet echt heel veel beter maakt, ik hou me de komende dagen weer even lekker stil.
Heel veel sterkte, meissie!!

Ma, 09/01/2012 - 17:13 — manlieveranoniem
afbeelding van manlieveranoniem

sterkte lady! Heel veel

sterkte lady! Heel veel succes... Geniet van de dagen dat het beter gaat.

Schrale troost, maar je bent zoals je ziet niet de enigste.....

Damn wat mis ik haar ook... Verdrietig ik zou alles op kunnen geven, mn hele bankrekening kunnen afstaan om maar weer tegen haar aan te mogen kruipen...
Voel me ook gewoon zooo leeg en alleen.. Verdrietig

I want her back.....

Ma, 09/01/2012 - 17:41 — vlindertje59
afbeelding van vlindertje59

@manlieveranoniem

Ja ik zou er ook alles voor over hebben hoor!!! Ik word helemaal stapel en stapelgek. Waarom is het leven soms zo mooi maar heeeeeeeeeel vaak gewoon K..!!! Ik heb hem gisteren weer gezien om dingen af proberen te sluiten. Nou had ik beter niet kunnen doen, ben weer helemaal terug bij 6 weken geleden pfff.

Ma, 09/01/2012 - 17:47 — vlindertje59
afbeelding van vlindertje59

@moerbei

O meis, ja erg he wat is dat een klote gevoel he. Wij samen weten wat rouwen is en nu zitten we weer in hetzelfde schuitje, alleen vraag ik me nu toch echt af of het hetzelfde is. Ja we hebben zeker voor de 2e keer rouw maar dit voelt toch iets anders. Ik gun mijn ex zeker de dood niet en ik denk jij de jouwe ook niet maar soms denk ik wel eens, stel dat dat zo was geweest, zou het dan niet iets makkelijker voelen omdat je dan nog samen was en van elkaar hield etc. en dat voelt toch als een ander soort pijn. Heb jij dat niet??
Wij samen jij en ik hebben ervaring met de dood van onze partners en ook met iemand die je dumpt, dus ja ik weet niet........

Ma, 09/01/2012 - 18:38 — Moerbei
afbeelding van Moerbei

Dag Vlindertje, Nee...dat heb

Dag Vlindertje,
Nee...dat heb ik niet. Toen mijn lief overleed ging ik anderhalf jaar lang kruipend door de hel. Wérken? Ging echt niet. Nadenken? Eten koken? Was allemaal niet meer mogelijk. Ik liep in een waas en voelde dat er geen einde was, want hij zou NOOIT meer terugkomen. Ik zou hem nooit meer kunnen zien of spreken. Hij zou nooit meer genieten van het leven. Ik had hem zo lief dat als ik in een soort van twisted universum een keuze had moeten maken tussen de relatie verbreken en hij zou blijven leven, ik dat diréct zou hebben gedaan.
Misschien is het verschil dat mijn man korter geleden overleden is dan die van jou. De herinnering aan alles wat ik door ben gegaan is nog vrij vers. Eigenlijk was ik er, na 2,5 jaar, pas nét weer een beetje bovenop toen ik mijn ex tegenkwam.
Ik vind troost in dat mijn ex nog op deze planeet rondloopt. Dat hij geluk mag vinden. Zijn aanwezigheid op deze planeet maakt deze toch net een stukje mooier.
En mijn verdriet zal ooit wegebben en ik zal hem dan weer kunnen zien en spreken. Het leven is veels te kort maar ook onvoorspelbaar. Wie weet vinden we elkaar weer in het bejaardentehuis en liggen we dan weer in elkaar armen Knipoog. Je weet het niet...
Ik ben ontroostbaar, mis hem verschrikkelijk, maar desondanks - het verdriet staat voor mij niet gelijk aan de zwarte gekte die ik had toen mijn lief overleed.