Zoals jullie in mijn voorgaande blogs hebben kunnen lezen is mijn relatie een hele strijd geweest.
We zijn na een breuk en een aantal behoorlijke strubbelingen nu vier jaar bij elkaar.
Dingen uit het verleden zitten mij nog steeds dwars maar ik kan ze niet veranderen,hoe graag ik dat ook zou willen.
Heb na heel wat wikken en wegen besloten om bij hem te blijven en weet in mijn achterhoofd dat ik nooit zal vergeten wat er allemaal gebeurt is maar dat is voor mij geen reden (meer) om er een punt achter te zetten.
Wel zal het altijd meespelen en blijven knagen.
Zal ik altijd oplettend zijn en zal ik er altijd bewust en onbewust mee bezig blijven.
Zo steek ik nou eenmaal in elkaar.
Het alternatief zou zijn bij hem weg gaan maar ik weet dat ik dan mezelf kapot maak.
Hem waarschijnlijk ook maar mezelf zeker.

Hou heel veel van hem,ben nog stapelgek op hem (ook na 4 jaar nog).
Hoop dat het me niet weer op zal breken en dat ik kan gaan genieten van onze relatie.
Wil niet zeggen dat ik tot nu toe niet genoten heb maar heb altijd een stemmetje in mijn hoofd gehad dat zegt,hey weet je nog wat hij toen gedaan heeft,wat hij toen gezegd heeft enz.
Dat stemmetje slaapt nooit maar ik wil me er niet meer door laten beinvloeden.

Wellicht is het herkenbaar voor jullie en misschien helemaal niet.

Wens alle mensen met liefdesverdriet heel veel sterkte,weet helaas maar al te goed wat het is als je hart gebroken wordt.