gossie, ik realiseer me eigenlijk dat ik zo aan het overleven ben......
en ik weet heel goed dat ik vergeet te leven maar in alles wat ik doe blijft hij in mijn gedachten, het lijkt wel steeds heftiger en erger te worden...
ook blijf ik herhalen, hij komt niet meer, hij is niet meer, wij zijn niet meer ......
het contact is er nog, en ergens ben ik iedere keer weer van slag..... zomaar weer een gesprek op msn waar hij me bij zijn koosnaampje noemt.... een gesprek dat lijkt als of we gewoon bij elkaar zijn zoals het was..... zelfs over ons seksleven....
en als ik dan benoem dat slapen of seks blijven is .... lijkt het wel of hij het niet leest, zelfs niet als ik hem zeg dat ik nog zoveel gevoel voor hem heb. nog zoveel van hem houd...... en hem iedere dag mis... en terwijl ik het verstuur kan ik me wel voor de kop slaan..... en vervolgens weer heel de nacht mijn gedachten niet stop kan zetten
het voelt en het lijkt als of hij zijn leven weer heeft opgepakt... en gewoon , gewoon verder gaat..

en dan ook nog lang weekend... waar we dingen in gepland hadden om te gaan doen....
ik wil ergens wel een vriend uitnodigen... maar vind dit zo moeilijk want als, als er de deur nog een zinloos kiertje open staat gooi ik hem misschien wel dicht ...... maar ik weet ook wel dat ik verder moet, en niet het hele weekend moet gaan zitten hopen ( lees zinloos zitten hopen) dat ie misschien wel komt of .... want ik weet ook wel dat als ie komt ik de rest van de week weer zit te huilen op de bank....

het is een spelletje tussen mijn gevoel en verstand..... en hoe lang gaat dat nog duren ...

x Issy