Vrijdagavond ruzie gehad met ex(telefoon). Mijn moeder was daarbij....ik kwaad en liet het allemaal even gaan thuis.....moeder uiteraard boos op ex....

Die avond kwam ik even tot bezinking en besloot ik zo geen zin meer te hebben in dit gezeik....met een soort rare meditatie iets heb ik tegen mezelf gezegd dat ik er klaar mee ben, van mezelf houd en mezelf geluk wens en dat ik het mijn ex vergeef.

Gek genoeg voelde ik me erna toch best kalm....geen idee of het daar door kwam....

De volgende dag de makelaar en ex was erbij. Gesprek ging redelijk goed en het huis gaat de verkoop in...helaas maar waar....

Ik en ex nog even goed gepraat en we willen gewoon vrienden blijven, in ieder geval tot het huis is verkocht....en hoe alles daarna loopt zien we wel...

Het voelde vreemd maar ok....we zijn nog even wat wezen eten en daarna ging hij weer, naar een verjaardag van zijn vader. Ik ging op visite bij familie. Was dus allemaal wel vreemd....normaal zou ik meegaan naar de verjaardag en hij was ook altijd bij mijn familie.

De middag had ik hem meegenomen naar mijn moeder en mijn moeder, die boos was heeft dus weer even haar mening gegeven, een sterke, boze en moederlijke mening. Niks kan hij nu goed doen en niks kan nu normaal. Net alsof mijn ex niks meer te zeggen heeft en als ik dan probeer uit te leggen dat het tussen mij en ex is dan laat ik me weer inpakken....

Daarna nog met broertje gepraat, lang leve zijn nuchterheid en die begreep mijn frustratie.

Vandaag mijn ding gedaan en was lekker kalm. Auto wassen, sporten. Maar ik moet dus echt beter eten. Sinds ik alleen ben eet ik dus geen avond eten meer. Puur omdat ik geen zin heb en geen trek....ik ben nu 3 kilo kwijt. (Vnd wel meevallen gezien het feit dat ik in een jaar 6 kilo ben aangekomen).

Ex kondigde ineens aan dat hij langs kwam en dat we samen gingen eten (thuisbezorgd....) nou toch wel van die afscheidmomentjes steeds. Dat we beiden toch hebben dat we elkaar zullen missen, moeilijk vinden. Er gebeurt niks alleen beetje knuffel af en toe en elkaar vertellen dat we beste met elkaar voorhebben.....sweet goodbye zeg maar...Omdat we samen nog het huis hebben is de definitieve afscheid er niet. Hij zegt ook dat hij tegen zn "haar" te hebben gezegd dat hij vrienden wilt blijven met me.....meer dan dat is het momenteel ook echt niet en is er ook geen sprake van dat iemand valse hoop heeft of geeft....

Daarna een ander ding wat mij dus moedeloos maakt. Iedereen schijnt dus te weten wat ik moet den met mijn leven en hoe ik het moet invullen en hoe ik mij moet gedragen. Kortom: ik kan dus niks meer zeggen of uiten zonder dat iemand achteraf er niets mee doet (alleen broertje misschien). Als ik even boos ben op ex dan kan iemand dat niet objectief zien. Als moeder boos is op ex kan ex dat ook niet objectief zien. As ik besluit te sporten krijg ik te horen van ex dat ik mezelf niet moet veranderen voor een ander, maakt ie zich ineens zorgen om me. En dan vind men het raar dat ik moeite heb met het uiten van gevoelens. Bij iemand die ik dat kan zegt alleen de standaard dingen: eikel is het, fuck hem en je verdient beter....ook noet echt geweldig.

Ht is allemaal goed bedoeld. Dat weet ik en dat koester ik echt wel. Maar het gebemoei is teveel. Maar ik hoef er niks van te zeggen want dat is niet het verwachtingspatroon wat men van mij heeft want zo ben ik niet en nooit geweest. Ik kan voor mezelf opkomen maar meestal laat ik de wind gewoon waaien ipv er maar tegen te vechten. Vaak zijn het koppige discussies met koppige mensen die toch niks van je aannemen, so why bother. Maar als ik er dan wat van zeg of afwijk van het verwachtingspatroon dan kijkt iedereen ineens vreemd want dan ben ik mezelf niet of vlucht ik voor dingen...?! Ik moet dus doen wat ik zelf wil maar wel het liefst de lijn die hun willen en allen willen ze dat ik wat anders volg.....

Weg rust in mijn kop....

Bedankt...ik sluit me maar weer op....radiostilte wat betreft het uiten van emoties naar bepaalde personen...