Heel stoer en goed dat je hulp gaat inroepen. Heel veel mensen durven dat niet, zijn een soort van verlegen of hebben een drempelvrees daarvoor, terwijl dat onzin is. Het is juist heel verstandig om je te laten helpen als je iets zelf niet kan. Er schijnen zelfs mensen te zijn die hun beroep ervan hebben gemaakt om anderen te helpen met dergelijke zaken, dus er zal dan wel een markt ook voor zijn Wat ik ermee bedoel is dat er dus veel meer mensen zijn die dat doen, maar er zijn er maar heel weinig die er ook voor uit durven te komen. Gewoon doen dus. In het slechtste geval helpt het niet... Nou en?? Dan heb je het in ieder geval geprobeerd.
Wat betreft je over-emotionele kant, probeer die zo veel mogelijk onder controle te houden. Stuur bijvoorbeeld alle berichtjes eerst naar jezelf, en lees die een dag later pas. Kijk hoe dat over komt, en stuur het dan pas door. Zo voorkom je over-emotionele reacties, en hoef je je dus ook niet te schamen ervoor. Wees ook niet bang om excuses te maken als je je schaamt voor je eerdere gedrag; iedereen maakt wel eens rare fouten, en kan gebeuren toch? Maar wees dan ook zo oprecht om sorry te zeggen als je het jezelf realiseert. Wat dat betreft is het net als met kinderen. Als die iets verkeerd doen, moeten ze ook sorry zeggen. Dit is niet anders natuurlijk. Datzelfde geldt voor bijvoorbeeld maatregelen die je treft om grenzen aan te geven. Als je als maatregel stelt geen contact te willen, leg er dan ook bij uit waarom dat is. Communiceer dat duidelijk en open naar elkaar zodat je van elkaar weet wat je kan verwachten. En wees ook niet bang om bij overtreding van een regel daarvan de bijpassende maatregel te treffen. Het is misschien hard, en lijkt mogelijk wel heel bot, maar het is jouw grens en jij bepaald jouw grenzen. Als iemand daar overheen gaat volgen er consequenties. De vraag is wel hoe hard die consequenties moeten gaan zijn natuurlijk. Het moet wel proportioneel blijven natuurlijk.

Onaardig is misschien wat zwaar uitgedrukt, maar je hebt een erg directe stijl van jezelf uitdrukken. Dat kan soms wat stevig over komen, en ik heb niet de indruk dat je het op die manier bedoelt. In die geest bedoelde ik "onaardig", maar ik zie het niet iets om zwaar aan te tillen zeg maar

Ehm dat is een nog lang verhaal denk ik. Maar heeft alles te maken met de relatie van mijn "gemene" ex zeg maar. Daar had ik een relatie mee van mijn 21e t/m mijn 27e. We begonnen stroef. We waren elkaars eerste echte liefdes, dol verliefd, altijd samen (zaten ook bij elkaar in de klas) maar zijn ouders waren het niet met mij eens, ik was geen Christelijk meisje en nog meer dingen, mijn beste vriendin mocht hem niet, vertrouwde hem niet. Mijn ouders lagen in een vechtscheiding en hij is geadopteerd dus sowieso al beetje issues. Ik had sowieso al verlatingsangst door allerlei dingen die gebeurt zijn enzo dus het begon top. Hondsdol verliefd, waren echt altijd samen. Veel meegemaakt maar met de ruzies die we kregen liepen veel dingen snel uit de hand waardoor ik overemotioneel werd en hij heeft misbruik gemaakt van die zwakke plek door mij bv te gaan negeren en weg te gaan. Als hij dan weer terug kwam was ik zooooo blij dat ik hem niks kwalijk nam. Toen hij mijn andere onzekere kanten leerde kennen is hij ook die gaan uitbuiten. Mijn beste vriendin had het slecht met mij voor en ik geloofde hem dus geen vriendschap meer. Zo ging het steeds. Als we ruzie hadden omdat hij smsjes naar meisjes had gestuurd kwam het erop neer dat ik de schuldige was die hem niet vertrouwde. Ik werd weer genegeerd, hij twijfelde aan ons en ik met mijn angst die elke keer groeide op deze manier zorgde ervoor dat ik altijd terug kwam met de schuld op me en excuses. Ik ging het ook echt geloven. Niks was ooit goed terwijl ik hem alleen maar gelukkig wilde maken want als hij dat was, was ik dat ook. Blond haar leuker? Ik blond haar. Dan was toch bruin haar leuker, ik weer bruin, nee toch blond. En klinkt nu heel zwart-wit maar zo gaat het natuurlijk niet. Ik had duidelijk geen grenzen meer want hij heeft ze opgezcoht en verlegd en ik heb dat toen toegelaten. Uiteindelijk gingen we samenwonen in een huurhuis en daar gingen dingen wat beter dacht ik. En toen we een huis hadden gekocht ging hij vreemd en uiteindelijk op drang van vrienden heeft hij het uitgemaakt, niet eerst bekend. Eerst uitgemaakt en nog een half jaar lang met mij gespeeld want hii wilde me toch wel terug dus ik had hoop en dan was het nee kies toch voor haar en zodra ik weer opkrabbelde uit mn put wilde die me weer dus ik weer hoop, nee toch niet. Tot ik mijn lieve ex leerde kennen (waar ik nu verdriet van heb). Oh wow die liet me zien hoe een relatie hoorde. Steunde me terwijl hij de hele situatie wist. Nam me mee uit eten, op dates, knuffelde met me, zei hoe lief hij me vond en liet het ook echt merken. Als ik down was fleurde hij me op als we kibbelden kon hij fouten toegeven en ik ook. Was de perfecte relatie. Maar de schade die de gemene ex heeft aangebracht waren nog zichtbaar: ik was bang en onzeker. Bang dat ik te gelukkig was en hii mij innde steek zou laten. Ik klampte mij weer volledig aan hem vast waardoor ik die arme jongen heb verstikt. Het enige wat hij wilde is mij verzorgen en mij niet kwetsen maar ik denk na het samenwonen het hem te veel werd. Ik heb mezelf geen kans gegeven op eigen benen leren te staan na gemene ex waardoor ik nu weer in een zwart gat val. Ik weet ook gewoon niet hoe ik eruit moet komen. Ik har mijn lieve ex meer moeten waarderen ipv continue terug te kijken naar het verleden en hoe pijn dat mij heeft gedaan en gewoon genieten van het goede wat ik heb en trots op mezelf zijn dat ik eruit ben gekomen. Waarheid is alleen als gemene ex het niet had uitgemaakt, was ik waarschijnlijk nog steeds bij hem....

Ja, dat ben ik ook. En als ik iets NIET kan is de emotie woede uiten.
Ik straf mezelf door mijzelf helemaal de grond in te stampen....