Twee weken geleden kwam je telefoontje... Het telefoontje dat ik al die tijd al verwachtte... Je wilde niet verder met mij.
Ook ik voelde dat het zo niet verder kon. Ik zei je dat ik het ermee eens was... En dat was ik ook. Ik was uitgeput door jouw constante twijfel. Je vond dat ik een man verdiende die echt voor me wilde gaan...jij kon dat niet en het maakte dat je je schuldig voelde. Je zei me wel nog graag te willen blijven zien... Maar dat wilde ik niet. Ik heb het eerder meegemaakt, omgaan met mijn ex, weer met elkaar naar bed gaan, weer valse hoop krijgen... En uiteindelijk gebroken achter blijven.
We hebben het fijn gehad samen, soms. Maar altijd was er een 'maar'.
Jouw twijfel...
Toen we elkaar ontmoetten zei je dat je geen relatie wilde. Je wilde een friend with benefits... Samen leuke dingen doen, intimiteit en seks.
Ik negeerde het, hoopte dat het zou veranderen.. Dat gebeurde niet. Je bleef twijfelen en was daar ook open over. We bleven elkaar zien, maar het werd zwaar. Toch noemde je wat wij hadden een relatie...
Je hebt een forse rugzak, en ik ook. Daarin vonden we elkaar, en dat was fijn. Nog nooit was ik zo open met iemand en jij zei dat dat voor jou ook gold en ik voelde dat het zo was...
Ik zei dus geen contact meer te willen, omdat het me te veel pijn zou doen, en we eigenlijk zouden doorgaan op de manier zoals het was.
Ik schreef je een kaartje, waarin ik zei met een mooie herinnering terug te kijken op onze tijd samen. Ik kreeg ook een liefdevol kaartje terug, waarin ook jij positief was over mij. Je schreef dat je bang was, dat je me niet zou vergeten en hoopte me nog eens te ontmoeten. Je schreef ook dat je me zag als een lieve vriendin met een gouden randje...
Sindsdien, nu bijna een week geleden, hebben we geen contact meer.
Mijn emoties zijn wisselend: het ene moment voel ik opluchting, geen angst en onzekerheid meer,op andere momenten mis ik je.
Nu mis ik je, al dagen en het wordt erger. Het doet pijn niet te weten wat je doet, geen mooie gesprekken meer, niet meer vrijen, geen appjes meer in de ochtend en avond...
Ik weet me geen raad met mezelf. Ik hoop zo dat het goed komt...
Maar ik probeer ook mezelf geen valse hoop te geven....
Ik weet het niet meer...
Vriendinnen zeggen me dat als hij echt voor me wilde gaan, je je bedacht zou hebben en mij ook zou missen, je al lamg contact opgenomen zou hebben.. Dat je je niets zou aantrekken van mijn wens geen contact te hebben...maar ik weet het niet.

Is er iemand hier op dit forum die hier iets zinnigs over kan zeggen?

Dank!