De back in time blogs hebben me blijkbaar geen goed gedaan . In plaats van het beoogde resultaat nl. Zie, jullie pasten echt langs geen kanten samen, werd het, Hoe is het zo mis kunnen lopen?? Waarschijnlijk omdat we niet bij elkaar pasten .
Ik word er zo misselijk van.
Gisteren uit eten met collega's van het werk. Zulke dingen moet je doen maar waarom zijn het net zulke momenten dat het toch weer iets meer pijn doet? Praten over de relatie hoeft niet meer. Dat merk ik héél fel.
Gisteren tegen een mannelijke collega gezegd dat ie samenwoonde. Ah ja zei ie..dan klikte het vast veel beter. Dat was niet het antwoord waar ik op hoopte. Dat het beter klikte wist ik al van mijn ex zelf en het deed verdomd pijn. Het is de waarheid maar moet ze niet altijd horen :-s. Toen ik mijn collega vertelde hoe mijn ex daarna nog reageerde begon ie een beetje te lachen. Is toch normaal dat je ex verder wil. Nou dank je wel.
Het is voorbij en hij is gelukkig, gun hem dat. Hij gunt jou dat ook. Er komt nog wel iemand anders waar je echt bij past.
Ik weet wel dat ik soms die stamp onder mijn kont nodig heb maar soms mogen ze het ook ff laten.
Ik wil dit echt loslaten, ik wil echt verder. En soms lukt het me ook wel te denken dat dit het beste was. Dat het ok is zo.
En dan plots word je weer elke ochtend wakker met dat misselijke gevoel.
Met in mijn hoofd..waar is ie toch? Waarom konden we het niet rechtzetten?
Waarom lukt het me niet om gelukkig te zijn voor hem? Elke dag hetzelfde ritueel..Hij met haar en ik hier.
Kan soms nog niet geloven dat ze samenwonen. Hij moet echt wel holderdebolder van haar zijn.
En ik moet eens mijn energie op mezelf richten maar waar begin ik.
Zeven maand verder...T is om te janken!