Laat deze dag gewoon voorbij gaan... Ik weet het, het is gewoon een normale dag maar dan met commerciële cadeaus. Maar ik wilde deze dag wel met haar doorbrengen, net zoals alle andere dagen. Nu brengt ze die met iemand anders door, niet leuk!

5 pijnlijke maanden zijn verstreken en nog steeds doet het me pijn. Ik heb mijn leven allang weer opgepakt en ik doe gewoon lekker mijn ding maar nog steeds wil ik haar terug. Chemisch gezien ben je een jaar lang verliefd, ik "moet" dan nog 3 maanden zo door sukkelen met een anker aan mijn been. Oef, ik heb nog steeds gevoelens voor een persoon die mijn diep gekwetst heeft, die ik al 4 maanden niet meer heb gezien en al 3 maanden niet meer gesproken. En zij heeft geen idee dat ik hiermee rondloop. Mijn hart heelt langzaam, maar vergeten doe ik niet zomaar... Hoe kan ik dit "perfecte beeld" van haar uit mijn gedachten halen. Nooit ruzie gehad, nooit ergernissen geweest naar elkaar, nooit tekens gehad dat het minder was. Ik heb nog steeds geen afsluiting voor mezelf, omdat ik nog steeds niet begrijp wat er mis is gegaan. Contact opnemen zal ik niet doen, ze verdiend mijn vriendschap niet, hoe graag ze die ook wilt. Maar daar heb je niets aan want we zullen elkaar toch nooit spreken...

Ik wil dat het ophoud en ik moet nu stoppen met dit gezanik. Ik graaf me eigen kuil weer uit en zak er weer in... Maar ik wil rust hebben voor mezelf, ik heb in 5 maanden nog geen een dag gehad dat ik niet aan haar denk, hier word ik onrustig van en het werkt echt als een stressfactor. De radeloosheid en hopeloosheid zijn verdwenen, nu nog de gedachtes, de herinneringen, de onrust en het durven maken van een nieuwe stap.

Wat is Ldvd toch klote, ik bereid deze emotionele achtbaan nog steeds en het einde is nog niet in zicht.