De ochtend begon niet fijn. Door niet op te letten heb ik gisteravond over mijn werk waar ik 15 uur aan had zitten werken de verkeerde lak op gedaan. S'ochtends kwam ik er achter dat mijn fotowerk nu als een gek glanst ipv dat het een mooie zijden glansje bevat. Om een poging te doen om het nog enigszins te redden probeerde ik het lichtjes te schuren, maar haalde daarmee direct al de inkt eraf. Nu kan ik het alleen nog maar weggooien.

Te laat en geïrriteerd sprong ik op m'n fiets naar mijn werk. Een kind was even vermist, een onverwachte GGD controle en twee kinderen met autisme begonnen een hevig kussen gevecht te houden.Na ze streng maar rechtvaardig toe gesproken te hebben waren ze stil en mijn hoofdpijn was een bonzend dansje begonnen..

Eenmaal weer op de fiets kwamen ineens de tranen, omdat ik besefte geen zin te hebben om naar m'n lege huis te gaan. In een zwak moment begon ik een andere route te fietsen... Naar zijn huis. Ik heb niet stilgestaan voor zijn raam, maar heb wel naar binnen gekeken. Ik zag dat hij nog steeds mijn oude badjas heeft, die hing nog aan zijn deur. Maar ik zag dat er nu een mint groene naast hing, en met grote zekerheid is dat die van z'n nieuwe vriendin.

Bah, waarom pijnig ik mijzelf nog meer op een dag die toch al niet leuk is. En waarom kan hij wel doorgaan met z'n leven en nieuwe meisje en baan... En ik fiets sneu langs zijn huis om vervolgens nog harder te huilen..

Blijft een lastig iets dat loslaten van oude gevoelens zoals; bedrog en afgewezen worden. Stomme badjas en stomme ik die ernaar kijkt.